Garry Shider: Rest In P

Gitarist Garry Shider trad bijna zijn hele carrière op in een luier. Die stond hem zo natuurlijk dat ik juist vreemd opkeek toen ik hem een keer een peuk zag roken voor de deur van Tivoli, gekleed in een doodnormale joggingbroek. Om zijn schouder een sporttas, met daarin waarschijnlijk zijn outfit en zijn tandenborstel. Een uur later zou hij als een 50-jarige met babyvet op het podium staan. Ik aarzelde of ik een praatje met hem moest maken. Wat moet je vragen aan iemand die al meer dan dertig jaar eerste luitenant is in George Clinton's P-Funk army? Aan de man die jaren terug meeschreef aan klassieke albums als Cosmic Slop en One Nation Under A Groove en die tijdens de legendarisch lange shows de meeste minuten op het podium maakt. Garry Shider is niet meer. Hij overleed 16 juni op 56-jarige leeftijd aan de gevolgen van longkanker en een hersentumor.

Mensen noemden Shider ook wel the diaperman, maar dat was niet zijn officiële aanspreektitel. Die luier was de kroon van de messias van de funk, Starchild, afgevaardigde van Dr Funkenstein op aarde. Het paste in het buitenaardse universum dat Clinton halverwege de jaren zeventig lanceerde met Parliament. Hij promoveerde funk tot een hoger doel. Funkenstein en zijn volgelingen zouden de wereld ontdoen van haar grauwe sluier, met een dwingende funkgroove. Niet met hippie-achtig idealisme, maar met een hallucinerend mengsel van drugs, seks en science fiction.

Natuurlijk castte Clinton zichzelf in de hoofdrol. In de hoogtijdagen van de P-Funk kwam hij halverwege de show in een ruimteschip uit de coulissen naar beneden. Minutenlang speelde de band een hypnotiserend 'sweet chariot stop and let me ride'. En daar kwam hij dan, in wit fluwelen pak met pooierstaf. Shider kreeg de rol van Starchild, de jonge evangelist van de meester die hij vermoedelijk ook echt was. Hij was 19 toen hij in 1971 voor het eerst een gitaar om zijn nek mocht hangen in Parliament-Funkadelic, Clinton had toen al een half leven achter zich. Toen het collectief begin jaren tachtig kapot liep op de grote ego's, bleef hij Clinton trouw. “Jij bent diaperman”, moet Clinton op een goede dag tegen hem gezegd hebben. Precies zoals hij volgens de legende gitarist Eddie Hazel ooit opdroeg een gitaarsolo te improviseren alsof zijn moeder zojuist overleden was. Het idee moet ontstaan zijn in een roes van acid, ergens tussen melig en volstrekt serieus in. Lang voor P!nk werd Shider al aan een touw over het publiek heen gevlogen. Hij vond het best. Het kreeg zijn moment.

De seks- en drugswolk rond Clintons mannen is nooit opgetrokken. Waar andere soul- en funksterren uit de jaren zeventig verworden tot gladde hitcombo's, bleef P-Funk een spectaculair zooitje ongeregeld. Niks sessieblazers, P-Funk tot de dood. Bij diezelfde show in Tivoli stond ik naast een meisje op de eerste rij dat nadrukkelijk solliciteerde naar een plek in de bus. Ze trok haar decolleté zo ver naar beneden dat weinig aan Clinton's rijke verbeelding overgelaten werd. Het aanbod werd wellustig geaccepteerd. De dame verdween na een wilde sandwich-act achter het podium en bleek daar twee dagen later in Paradiso nog steeds te zijn. De rol van Garry Shider bij dat soort momenten? Doorspelen. Alsmaar doorspelen, twintig minuten hetzelfde als het moest. Shider stond ondanks zijn opvallende outfit vaak in de schaduw, maar dat was een rol die hem lag. Rijk is ie niet geworden van dertig jaar P-Funk, want er moest een speciaal fonds opgericht worden om de doktersrekening te betalen. Rest in P.

EHPO en Het Zesde Vlak haalden voor de gelegenheid hun fraaie Perfect Parliament/Funkadelic opnieuw tevoorschijn.