donderdag, juli 21, 2011

Da Capo: voor altijd 1967


Ik kan me eerlijk gezegd weinig van het concert zelf herinneren, maar ik weet nog dat ik Michel en Michel er zag. En dat het de allereerste keer ooit was dat ik in mijn eentje naar een concert ging. Dat laatste is vermoedelijk de belangrijkste reden dat ik me weinig van de show herinner, want ik heb me die avond voornamelijk ongemakkelijk gevoeld en gezocht naar andere mensen die ook alleen waren, om te kijken welke houding zij aannamen. Al die andere mensen herinner ik me niet, maar wel de twee Michels van de platenzaak een steenworp verderop, aan de andere kant van de brug. Da Capo, vernoemd naar een plaat van de man op het podium, gevallen sixties icoon Arthur Lee.

Er hing een grote zweem van tragiek om die Arthur Lee. Zwarte muzikant uit Memphis Tennessee, die het met zijn band Love maakte in de voornamelijk blanke psychedelische rockwereld van eind jaren zestig. Al hadden zijn platen meer invloed dan succes. Da Capo, het titelloze debuut, en vooral het album Forever Changes gelden als klassiekers uit die tijd. Alleen al het openingsnummer van die plaat, Alone Again Or; in de basis eenvoudig en breekbaar, omrand door sierlijke strijkers en triomfantelijke blazers. Anno 2002 stond het leven van Arthur Lee er niet zo glorieus voor. Hij kwam straight out of jail, waar hij 1996 belandde na een akkefietje met een vuurwapen. De maat was vol na eerdere overtredingen met drugs. Terwijl Lee zijn straf uitzat overleden twee van zijn oude bandleden, wat een gedroomde Love-reünie voorgoed onmogelijk maakte. Vier jaar later overleed hij zelf.

De tragiek van Arthur Lee heb ik altijd gekoppeld aan Da Capo. Niet dat ik die twee verdacht van verboden wapenbezit, wel van handel in muziek met een verhaal. Ik kan niet zeggen dat ik persoonlijk gerouwd heb om het overlijden van Michel Terstegen, de eigenaar van die rare winkel. Ik kende hem niet, ik wist alleen wie hij was. Ik kwam er graag, het meest ongeveer tien jaar geleden, maar voelde een zekere afstand. Niet omdat ze onaardig deden - de beatkluizenaar met de gebogen rug en de goedlachse sixties verstekeling - maar omdat mijn eigen muzieksmaak en -kennis me inferieur leken aan de hoge standaard van de winkel.

Ik heb me altijd afgevraagd hoe die winkel kon bestaan. Ook in de tijd dat het nog goed ging met de platenzaken hield Da Capo zich bezig met onhippe muziek uit vervlogen tijden en op vervangen formats. De winkel stond vol vinyl, LP's maar vooral singeltjes, eindeloze bakken vol. Nieuwe platen hadden ze wel, maar het draaide om de oude garagehelden, om nederbiet compilaties. Vooral de kelder maakte indruk, met dat gammele trapje waar je even moest bukken. En beneden in die kelder zat dan meestal Michel Terstegen gebogen over een verse doos 7 inches, een schenking van weet ik veel welke weduwe.

Ik ben er vanmiddag even langs gereden. In de etalage wordt melding gemaakt van een nieuwe lading Beatles- en Stones-singles, een mededeling die op ieder moment in het 25-jarig bestaan op zijn plek geweest was. Tussen het raam en het metalen hek erachter ligt een dode vlieg, en achter het glas hangt het overlijdensbericht van Terstegen, met een songtekst van The Who: "I like every minute of the day." Binnen is het alsof er niets veranderd is. Er hangt een geur van oud papier en vinyl. Een prachtige Mariska Veres in de bloei van haar leven lonkt naar je op een uitklapposter van de Popfoto. In de bakken op de grond rommelt een man op leeftijd met een fraaie snor tussen het afgeprijsde spul. Aan de muur hoezen van de Stones en the amazing 17 year old Lesley Gore. Boven de keldertrap portretten van Ginsberg, Burroughs en Kerouac.

Alsof er niets veranderd is, zo was het altijd al. Ik heb eerlijk gezegd niet gevraagd of al meer bekend is over de toekomst van de winkel. Dat hij nu vermoedelijk gaat verdwijnen is alleen al reden om verdrietig te worden. Zelf ben ik absoluut geen vinyl nostalgicus. Mijn speler is niet eens meer aangesloten. Het een voor een verdwijnen van al die platenzaken in ons land beschouw ik als een gegeven. Jammer maar helaas, we moeten door, de nieuwe tijd heeft zoveel moois te bieden. Maar een winkel als Da Capo stond op de een of andere manier voor mijn gevoel buiten die ontwikkeling, immuun voor de tijdsgeest. Zoals ze er ook geen pinautomaat hadden. Op een dag zou Da Capo als laatste overblijven, dat kon niet anders. Het is op de een of andere manier wel mooi dat Michel Terstegen nooit de piraten de schuld heeft hoeven geven. Al is het wel een bijzonder wrang soort mooi.

dinsdag, juni 28, 2011

Videotheek



Ik was laatst in een videotheek, voor het eerst in tijden. Er moest een boete betaald worden. Twee dagen, tien euro. Where the Wild Things Are, dat was de film, niet onaardig. Ik dacht nog: dat doe ik wel de eerstvolgende keer dat ik een film huur. Lees: over twee jaar. Maar zo makkelijk kwam ik er niet vanaf. Nee, de videotheek schakelde keihard een incassobureau in. Rekening: 56 euro. Er zat niets anders op dan linea recta naar die zaak, en net doen alsof ik me van geen brief bewust was.

De twee jonge mannen die de zaak runnen, zijn nauwelijks te zien. Hun balie staat vol met bakken popcorn, powerdrink en telefoonkaarten. Een klein deel is nog vrij. Een man voor me slingert er nonchalant twee dvd dozen neer. Deze winkel heeft nog minder met liefde te maken dan de lak en leder sekswinkel hiernaast, denk ik. Die winkel met een half verkleurde op-eet-string in de etalage, onder die flikkerende paarse TL.

Ik denk dat ze het weten, want hij zegt dat de boete veertien euro is. Vooruit, die vier euro krijg je van me, vriend. Zo ben ik dan ook wel weer. Ik kan niet pinnen, want het apparaat is stuk. Maar aan de overkant zit een pinautomaat, dus als ik daar even heen wil lopen, komt alles goed. Ik loop naar de deur, snuif die geur van oud tapijt nog eens goed in me op, werp een blik op de kast met heetste films, en zie vooral sequels op kale planken.

Wat was de glorietijd van de videotheek? De jaren tachtig? Later? In de tijd dat Amazon je films nog niet voor een tientje op de deurmat bezorgde. Toen we ons nog niet realiseerden dat we een film gewoon rechtstreeks op de computer wilden bekijken, in plaats van er de deur voor uit te gaan. De laatste klanten zullen het straks nog missen, deze tent. De enige plek waar je na achten nog een pakje peuken kunt halen. Ook goede videotheken sluiten dezer dagen. Dat wil zeggen: ik weet niet of De Cultvideotheek in Amsterdam een goede tent is, maar met zo'n naam moet het haast wel. In Utrecht hebben we ook een goede videotheek, maar ook daar ben ik nog nooit geweest. Misschien zit hij er al jaren niet meer, dat zou zomaar kunnen. Het is zuur voor die mensen, maar ook wel logisch. Een film huren bij een videotheek, dat is zoiets als geld overmaken met een giro betaalkaart en door de regen naar de brievenbus lopen. Het is als naar het platteland fietsen voor een pak melk.

Er zitten rare winkels op het rijtje van mijn videotheek. Verderop, voorbij de witte kunstlederen bankenzaak, voorbij de Chinees, zit een lunchzaak die rond het middaguur altijd gesloten is. Even verderop zit een printer cartridge hervul centre. En er is een klein, donker zaakje dat zich specialiseert in Griekse specialiteiten. Wijnbladeren, kalenders, fêta. Zelfs die bedrijven lijken me meer levensvatbaar dan een videotheek. Ik leg mijn verse twintig euro op de toonbank en incasseer een valse knipoog als ik om een bonnetje vraag. Als ik naar de uitgang loop ruik ik opnieuw die geur van oud tapijt. Een kartonnen Vin Diesel grinnikt me na. Ik knipoog terug en lach het laatst.

vrijdag, mei 06, 2011

Janelle Monae: "I keep the drama in my eyelashes"



Sociale media, veel artiesten weten niet zo goed wat ze ermee aan moeten. Ze weten dat het erbij hoort en dat het goed is, maar ze aarzelen om te veel van zichzelf prijs te geven. Begrijpelijk, hoe graag ik als journalist en als muziekliefhebber ook alles wil weten.

Daarom hou ik ook zo van de twitteruitbarstingen die je soms ziet. Ze hebben altijd te maken met pure passie of juist frustratie. Ik herinner me Erykah Badu die uren lang twitterde over een stalker in haar tuin, over hoe ze de politie inschakelde en uiteindelijk met pijn in het hart zag hoe de man ingerekend werd. Ik weet nog goed hoe Flying Lotus compleet uit zijn dak ging bij de eerste luisterbeurt van de nieuwe Radiohead.

Vannacht luchtte r&b/soul zangeres Janelle Monae (bekend van deze hit) haar hart. Over haar ambities en haar voorzichtigheid met sociale media, maar vooral over een naast familielid dat in de problemen zit.

maandag, mei 02, 2011

Pandora's Box: Flying Lotus




"Wat zijn je invloeden?" Het is de stomste vraag die je een artiest kunt stellen. Een soort "wat is je favoriete kleur", maar dan voor volwassenen. Artiesten klagen vaak dat ze steeds dezelfde vragen krijgen, en deze zit er altijd bij. Als het kan, vermijd ik hem dan ook. En toch, toch levert het wel zinnige informatie op. De invloeden van een muzikant verklaren waarom de drums klinken zoals ze klinken, waarom hij mompelig zingt of de gitaar inruilt voor een synthesizer.

Vandaar: Pandora's Box, een verzameling van artiesten of zelfs specifieke platen die in interviews genoemd zijn. Het deksel van de snoeppot, een wandeling van een uurtje door de collectie achter een bijzondere plaat. Te beginnen bij mijn favoriete album van vorig jaar: Flying Lotus' Cosmogramma. Een rijke plaat, met enorm veel aanknopingspunten. Het is experimentele hiphop, het is jazz, het is psychedelisch, opzwepend. Het is tegendraads, er zitten bijzondere orkestrale elementen in, en emotie. Check hier de playlist Pandora's Box: Flying Lotus op Spotify.

J Dilla (aka Jay Dee) – Glazed
Radiohead – Pyramid Song
Carlos Nino & Lil' Sci Are What's the Science? – Love, Hugs and Hip-Hop Soul
Daedelus – At My Heels
Sun Ra – Rocket Number Nine
Pete Rock – Pete’s Jazz
Alice Coltrane – Journey In Satchidananda
Madlib – Open (Space)
Sa-Ra – Rosebuds
Lil Wayne – Fireman - Main
Squarepusher – Beep Street
Eluvium – Perfect Neglect In a Field of Statues
Dr. Dre – Fuck Wit Dre Day (And Everybody's Celebratin')
Quasimoto – Greenery
Portishead – Wandering Star
George Duke – Funny Funk
Ravi Coltrane – Social Drones
Aphex Twin – The Waxen Pith
Jaylib – Mcnasty Filth - Radio Version
Ray Parker, Jr. – Ghostbusters - from "Ghostbusters"

maandag, april 25, 2011

Paasnieuws: gekneveld katje gevonden in glasbak



Zomaar ineens het belangrijkste nieuws op paaszondag, bovenaan Teletekst pagina 101: gekneveld katje gevonden in glasbak. Het is een Wolkersiaans nieuwsbericht, in de categorie 'jongeling blaast kikker op met rietje' en 'knaap steekt geslacht in paaskip'. Een katje werd in Oude Pekela aangetroffen tussen de glasscherven, aan zijn lot overgelaten met een stuk tape over zijn bekje en een touwtje om zijn achterpoten.

Waar gaat het heen met... de media, dacht ik. Begrijp me goed, een poging tot moord op een onschuldig katje is geenszins goed te praten, maar ik ben toch erg benieuwd hoe zo'n bericht op Teletekst terecht komt. Wat is de psychologie achter zulk nieuws?

Nieuwsredacties zijn dol op nieuws als dit. Zeker media die het moeten hebben van vluchtig treinpubliek of websurfende lezers die reageren op prikkelende koppen. Persbureaus hebben een goede business aan berichten in de categorie 'opmerkelijk'. De categorie 'Man vindt trouwring terug in kerstkalkoen', 'Keniaanse vrouw trouwt met haar hond'. Niks aan de hand nieuws, bizarre berichten, klein leed. Het komt vanuit de hele wereld, van Japan tot Brazilië, vaak in eerste instantie gebracht door lokale media, en onderweg hierheen ontdaan van context en oorspronkelijke bron. Die moeite willen kranten vaak ook niet doen voor dergelijk nieuws. Het is gewoon een prettige afwisseling naast 'Reactor Fukushima lekt veel meer radioactief afval dan verwacht' en 'Sluipschutters Syrië schieten op rouwstoet'.

Ik ken de structuur van Teletekst op mijn duimpje. 101, nieuw, 801 voetbal, 401 NOS Headlines. Dat is altijd de plek waar dit soort gekkigheid geplaatst wordt. Maar dit keer stond het op pagina 122, binnenlands nieuws. Zou een Teletekst-redacteur, nog rozig van de paasviering, diep in het hart getroffen zijn door het onbeschrijflijke leed? Zou hij met de vuist op tafel geslagen hebben en met betraande ogen geroepen hebben: verdomme, de schoften, dit moeten we melden?

Ach, zo'n berichtje, inmiddels is het allang weer verdwenen. Lekker belangrijk. Maar dit soort nieuws is natuurlijk wel degelijk van belang. Dit is nou het soort berichten dat gebruikt wordt om animal cops te rechtvaardigen, dat het onderbuikgevoel voedt dat ons prachtige land naar de knoppen gaat. Zouden er zelfs mensen zijn die denken: schande, nou, dan zullen er vast een hoop Marokkanen wonen in Oude Pekela? Nee, laten we er niet meer van maken dan het is. Er is een katje gered van een wrede en gewisse dood. Gelukkig maar. Ik hoop dat het een nieuw baasje krijgt, dat er met liefde en toewijding voor zorgt.

The Passion in Gouda: het paasevangelie als oud-Holland opportunisme


Ik moest ineens denken aan Martin Buitenhuis op Pinkpop 1995. Van Dik Hout was toen nog een stel jonge honden, dat zelfs door de pers toegejuicht werd. Ze hadden dan ook een toekomstige nederpopklassieker in handen, waar niemand omheen kon. Op Pinkpop werd de band van de reservebank gekatapulteerd naar het hoofdpodium. Ik weet nog dat ik het verbazingwekkend goed vond. Het hoogtepunt was natuurlijk Stil In Mij, een langgerekte versie. En vlak voor zijn laatste uithaal stootte Buitenhuis vanuit zijn tenen een godslasterlijke kreet uit. Nou nou, dacht ik toen, beschaafd als ik opgevoed ben, maar achteraf leek het me ook wel weer op zijn plaats. Het is zo – godverdomme – stil in mij.

Die hartenkreet flitste gisteravond even langs toen Stil In Mij werd gezongen tijdens The Passion, een mediaspektakel vanaf de markt in Gouda, waarbij de laatste uren van Jezus Christus vertolkt worden in popliedjes. In Manchester ging dat met de Happy Mondays, Stone Roses en Joy Division, in Gouda met Marco Borsato, De Dijk, André Hazes, en natuurlijk Van Dik Hout’s ‘Stil In Mij’. Terwijl een processie van ‘echte mensen’ een lichtgevend kruis door de straten draagt, verzamelt Jezus zijn discipelen voor de America Today in het winkelcentrum. Judas koopt nog snel even een Snickers bij de snackbar. Jezus zelf rekent er even later twee droge broodjes af, om straks te breken bij het laatste avondmaal.

Ouderwetse amateurtoneel knulligheid
Ik heb vanaf de eerste scène met een gefascineerd zitten kijken. In het eerste shot als zien we Syb van der Ploeg – Jezus – op de fiets door de stad, geflankeerd door twee breed glimlachende discipelen. Het heeft een ouderwetse amateurtoneel knulligheid. Of Van der Ploeg een goede zanger is, daar kunnen we over discussieren, maar dat acteren niet tot zijn talenten behoort, dat is overduidelijk. Dat geldt voor de meeste deelnemers, maar vooral is het een keuze van de regisseur. De telefoon van Judas die afgaat tijdens het avondmaal (hoe onbeschoft), roddelkoningin Wilma Nanninga die als viswijf uit het raam naar Petrus roept dat hij toch ook bij die Jezus van Nazareth hoort; we zien vanavond een staaltje overacting waar Chantal Janzens musical awards niks bij zijn. Het doet denken aan de keuzes die de leraar van groep acht moet maken bij de samenstelling van de schoolmusical. Liever iemand die toon kan houden en niet zo goed kan acteren in de hoofdrol dan andersom. En omdat de middelen beperkt zijn, blijft voor de rol van Pontius Pilatus iemand over die in geen van beide goed is: Wilbert Gieske, jarenlang succesvol als Robbert Alberts in GTST.

#passiongouda
En toch vonden veel mensen het prachtig. Bijna een miljoen mensen keken, bijna 20.000 live in Gouda. Honderden tweets raasden voorbij op #passiongouda. Dit project zou Jezus teruggeven aan de mensen, in plaats van alleen aan de christenen. Dat lijkt me inderdaad precies de doelstelling van de makers. Met hits die iedereen kent, met een fantastische productie (cranes, heli-shots, een fabelachtige lichtshow), recht in het hart van het grote publiek. Niet onbelangrijk: met enkel Nederlandstalige liedjes en met een typisch Hollandse stad als decor. Gouda, stad van kaas en kaarsen. Als Jezus ook nog vis gedeeld had met zijn discipelen, dan was dat Hollandse Nieuwe geweest, met vlaggetjes. Het is een niet te stuiten rage in medialand, simpelweg omdat het werkt.

Die liedjes hebben allemaal maar heel zijdelings met het paasverhaal te maken. De meeste gaan over de liefde (Is Ook Schitterend’s ‘Altijd Wel Iemand’, André Hazes’ ‘Geef Mij Je Angst’, Ruth Jacott’s ‘Blijf Bij Mij’), of breder: de manier waarop wij mensen met elkaar om dienen te gaan (Frank Boeijen’s ‘Zwart Wit’, The Scene’s ‘Iedereen Is Van De Wereld’). Het allerbest, het onbetwiste klapstuk, is ‘De Bestemming’ van Marco Borsato, een lied over niets minder dan de zin van het leven. In de meest seculiere vorm:

Ik lig op m’n rug in het gras
En aanschouw de maan
Ik vraag haar of zij misschien weet
Waarom wij bestaan
Waarom we worden geboren
En straks weer gaan
Maar ze zwijgt
En kijkt me lachend aan

Existentiële twijfel
Het is een lied over existentiële twijfel, met de blik omhoog, maar niet per se naar God. Dat mag. Ook onder christenen is twijfel een geaccepteerd verschijnsel geworden. Je hoeft niet alles te geloven, je mag aannemen wat je wilt. Je mag ervan overtuigd zijn dat God jouw vriend is en een persoonlijke band met je onderhoudt. Maar als jij dat niet zo voelt, dan hoeft dat niet. Het biedt openingen naar andere religies. Zie ook de zogenaamd spontane interviewtjes in de uitzending met toevallige voorbijgangers, een Joodse, een moslim en een ongelovige met een moslimvader en een katholieke moeder (of andersom, hou me ten goede). Allemaal beamen ze dat het paasverhaal elementen heeft waar ook zij zich in herkennen. Het is een grabbelton van universele menselijke wijsheden. En wat kun je daar met goed fatsoen op tegen hebben? Niets, eigenlijk. Liefde, warmte, eenheid, tolerantie en verdraagzaamheid, dat kan een land als Nederland best wat meer gebruiken. Niet voor niets wordt in de uitzending expliciet verwezen naar de slechte reputatie van de stad Gouda op dat gebied. Maar soms zou je willen dat de oud-testamentische God eens stevig met zijn vuist op tafel zou slaan en een eind zou maken aan dit soort slappe praat. IK heb de wereld geschapen, IK maak hier de dienst uit, en niemand anders. Begrepen?!

En zo verbeelden de EO en de RKK het geloof zoals het anno 2011 voor veel mensen is, een lopend buffet van prachtig opgemaakte, voor iedereen herkenbare gemeenplaatsen. All you can eat. Wat er niet lekker uit ziet, schep je gewoon niet op. En als er toch een taai stukje bij zit, dan leg je dat gewoon op de rand van je bord.

maandag, februari 28, 2011

Girl Groups: I want a boy for my birthday



The Velvelettes, The Crystals, The Dixie Cups, The Shangri-La's, The Shirelles, The Supremes, The Burnadettes, The Vandellas, The Exciters, The Chanters, The Ronettes, The Marvelettes, The Deltairs, The Poni-Tails, The Blossoms, The Lollipops, The Murmaids, The Vernon Girls, The Apollas, The Bobbettes, The Jaynetts, The Quintones, The Chiffons, The Paris Sisters, The Three Degrees, The Cookies, The Starlets, The Laurie Sisters. Alleen de namen al.

The Velvelettes – Needle In A Haystack - Single Version
The Crystals – He's a rebel
The Dixie Cups – Chapel Of Love
The Shangri-Las – Give Him A Great Big Kiss
The Shirelles – Will You Still Love Me Tomorrow
The Supremes – You Keep Me Hangin' On
The Burnadettes – First, You've Got To Recognize God
The Vandellas – Miss Lonely Hearts
The Exciters – He's Got The Power
The Chantels – Maybe
The Ronettes – Be My Baby
The Marvelettes – Please Mr. Postman
The Deltairs – Lullaby Of The Bells
The Poni-Tails – Born Too Late
The Blossoms – That's When The Tears Start - Single Version
The Lollipops – Love Is The Only Answer
The Murmaids – Heartbreak Ahead
The Vernon Girls – Only You Can Do It
THE APOLLAS – Mr. Creator
The Bobbettes – Mr. Lee (Digitally Remastered)
The Jaynetts – Sally, Go 'Round The Roses
The Quintones – Down The Aisle Of Love
The Chiffons – One Fine Day
The Paris Sisters – I Love How You Love Me
The Three Degrees – Contact
The Cookies – I Want A Boy For My Birthday
The Starlets – Better Tell Him No
The Laurie Sisters – Live It Up

zondag, februari 20, 2011

Angst te koop: sms BUURT naar 3040



De koning van de verkooptelevisie, waar is hij gebleven? Mike met zijn kabeltrui en zijn wonderbaarlijke ontdekkingen, wat is er van hem geworden? Hij verkocht dingen waarvan je niet eens wist dat ze bestonden, laat staan dat je ze nodig had. Een goedje dat je auto de bescherming van een space shuttle geeft. Niet te geloven! Echt waar? Echt waar, Mike! Geloof je het niet, nou dan laat ik het je zien! Wacht, ik steek je auto in de fik, Mike! Nee, toch niet mijn auto in de fik? Jawel, dat kan gewoon, ik kan gewoon je auto in de fik steken, want je auto heeft de beschermingslaag van een space shuttle, Mike! Van een space shuttle? Ongelofelijk!

En ik mis de belspelmeisjes. Ik mis ze. Echte talenten zaten er tussen. Urenlang kletsten ze de zender vol, wulps draaiend, knipogend, ingefluisterde grappen makend. Moeiteloos. Je hebt nog maar twee minuten, er belt nu helemaal niemand, je hebt extra veel kans om er door te komen. We zoeken een woord. Het begint met een T, het eindigt met een T en het heeft zes letters. Hij is te moeilijk denk ik, er belt echt helemaal niemand. Een hint: het zit in tomatensoep.

Nog mooier: Astro TV, geschoten in een morsig paars studiootje met papieren bloemen en energiestenen. Daar zit je dan als rondborstige kaartlegster, die zich bij elke beller weer af moest vragen of ze in een grap beland was of een serieuze gek aan de lijn heeft. Ik heb een probleem, ik kom zo moeilijk klaar. Je weet dat je op tv bent? Of: ik werd vannacht wakker, en opeens was ik het kwijt, ik wist het gewoon niet meer. Kunt u me een zetje de goede kant op geven? En dan toch maar die kaarten leggen, want wie weet meent hij het wel.

Die spotjes zijn net als horrorfilms. Een horrorfilm werkt alleen als je er ook echt bang van wordt, en dat verandert steeds. Daar kopen de mensen immers een kaartje voor. In de jaren vijftig creëerden filmmakers gemuteerde buitenaardse wezens die na een atoomontploffing de wereld kwamen overnemen. George A. Romero illustreerde in zijn klassieke zombiefilm Night Of The Living Dead uit 1968 het uiteenvallen van de hoeksteen van de samenleving door een klein meisje een tuinschepje in de borst van haar moeder te laten planten. Tien jaar later liet hij zombies als willoze consumenten ronddolen in een shopping mall, inclusief geluidsbehang.

Commerciële zendtijd, vulling voor een paar centen, maar ook een spiegel van het tijdsgewricht. Het is als de man die met Koninginnedag op de hoek van het Vondelpak zonnebrillen staat te verkopen bij zon, paraplu's bij regen. Het gaat van het jolige consumeren in de jaren negentig, via de oppervlakkige, luie hebberigheid naar de vertwijfelde levensvragen. De bedrijven achter die spotjes moeten zich elke keer opnieuw afvragen wat mensen willen kopen. Het is de enige drijfveer; spelspanning, entertainment, het speelt geen enkele rol van betekenis.

Wat hebben we anno 2011? De Buurtscanner. Sms BUURT en uw postcode naar 3040 en kom te weten hoe veilig uw buurt is. Eén sms en je weet het: zoveel inbraken, zoveel berovingen, zoveel drugsverslaafden, zoveel straattuig. 150 cent per bericht, maximaal drie berichten, en dan kunnen we ons daarna weer naar hartelust onveilig voelen. Slim ondernemen, noemen we dat. Dit is geen angst zaaien, dit is angst oogsten.

zaterdag, februari 19, 2011

Flying Lotus Flower: Radiohead vs The King Of Beats



"Im trippin out right now.. this radiohead shit is cold! gawd. i need to slap someone in the face .. someone come over." Flying Lotus liet zich even gaan op Twitter gisteren. "Sorry i gotta tweet thru this radiohead joint", excuseerde hij zich. "Its kinda a world event for me."

Dat is te begrijpen, want de Britse band brengt op het nieuwe album The King Of Limbs een bijna letterlijke hommage aan de beat producer uit Los Angeles. Er waren zelfs fans die de eerste single Lotus Flower per ongeluk Flying Lotus noemden, een Freudiaanse verspreking die best eens door de band zelf bedacht zou kunnen zijn. De song begint met een minuut elektronisch klinkende ritmes, met een diepe, langzaam verglijdende baslijn, splinters gitaar en vervormde handclaps. Pas na een minuut begint Thom Yorke te zingen, met zijn kopstem, met meer soul dan we van hem gewend zijn.



Flying Lotus brak vorig jaar definitief door met zijn derde album Cosmogramma. Hij perfectioneerde er zijn sound mee, een amalgaam van hiphop, bass muziek en experimentele jazz (zijn oudtante was Alice Coltrane). Het is een kosmische elektronica opera. Een gelaagd, intens en volkomen uniek album, dat niet anders dan een enorme invloed kan hebben op producers de komende jaren. Zeker op Radiohead.

Wie daar na Lotus Flower nog niet van overtuigd is, moet Bloom maar eens opzetten, de opener van The King Of Limbs. De geloopte piano, de jazzdrums die klinken als samples en zich met man en macht lijken te verzetten tegen de richting die de piano wees. Een signature techniek van Flylo. En dan, na drie minuten een aanzwellend orkest. Blazers en strijkers, zo lijkt het, maar ze zijn zo heftig bewerkt dat ze iets buitenaards krijgen. Het is een knipoog naar de ouverture van Cosmogramma. De knipoog komt aan, dat moge duidelijk zijn: "Fuck.. I was sittin outside in the chair and the speakers said BLOOOOOOOOOOMMMMMMM #thekingoflimbs pow powpow pow."

De kruisbestuiving is makkelijk hard te maken. Hun paden kruisten de laatste jaren onophoudelijk. Flying Lotus remixte Radiohead-song Reckoner en Thom Yorke leende zijn stem aan Flylo's ... and The World Laughs With You. Afgelopen maand nog reikte de Radiohead frontman een award uit aan de producer en interviewde hij hem (min of meer) backstage. Ik durf te voorspellen dat de nieuwe Radiohead track Feral een plekje krijgt in Flylo's liveset.



Maar is het dan niet andersom? Is Radiohead hier niet de mentor? Want tegendraadse ritmes en elektronica experimenten, daar hield de band zich rond de eeuwwisseling al mee bezig. Als er een plaat is waarop The Kings Of Limbs op voortborduurt, dan is het Thom Yorke's soloalbum The Eraser. FlyLo's maat The Gaslamp Killer draait regelmatig tracks van die plaat in zijn dj-sets, en ook bij hemzelf is de invloed onmiskenbaar.

“Voor mij is niet OK Computer, maar Kid A de klassieker”, zei Flying Lotus in een interview dat ik vorig jaar met hem deed, een maand voordat Cosmogramma uitkwam. In zijn set die avond verwerkte hij ook Radioheads Idioteque, dé klassieker uit die periode. “En Amnesiac is mijn favoriet. Ritmisch, maar meer nog melodisch. Pyramid Song is misschien wel het beste dat in mijn tijd geschreven is. Interessante ritmische patronen trekken altijd mijn aandacht.”

Er zijn nog steeds mensen die vinden dat het ophield na OK Computer, dat alles vanaf Kid A navelstaarderij was. Dat Radiohead zichzelf te veel opsloot in zijn eigen wereld en dat de A&R manager van die goede oude platenmaatschappij node gemist wordt. Allemaal onzin. Radiohead heeft zich afgekeerd van de mainstream en laat de stadionknallers aan Muse en Kings Of Leon, maar blind voor wat er aan de frontlinie gebeurt is de band zeker niet. De verhouding is inderdaad zoals Flying Lotus zegt: "Studentteacherteacherstudent."


maandag, februari 14, 2011

Licht uit, Spotify aan: smooth soul valentine


Vandaag mag het: tussen de lakens met de meest romantische, zoetgevooisde muziek. Mierzoete songs met saxofoonsolo's en strijkers, met lieve woordjes, gemaakt om de belofte van eeuwige trouw geloofwaardig te maken. Het excuus om duizend kaarsen te ontlichten en warme honing over het lichaam van je geliefde op uit te gieten. Dus: licht uit, Spotify aan! Speciaal voor Valentijnsdag een playlist met smooth soul.

De tracklist:

Millie Jackson – It Hurts So Good
Teddy Pendergrass – Turn Off The Lights (Re-Recorded / Remastered)
The Chi-Lites – Oh Girl
Teena Marie – Fire And Desire
Larry Page Orchestra – Do It In Slow Motion
Isaac Hayes – Ellie's Love Theme
Gert Wilden – Blue Mood - Die Jungen Ausreisserinnen
Al Green – The Love Sermon
Earth, Wind & Fire – That's The Way Of The World
Marvin Sease – Tonight Is The Night
Dusty Springfield – Just A Little Lovin' - Stereo version
Harold Melvin & The Blue Notes – You Know How To Make Me Feel So Good
Curtis Mayfield – Give Me Your Love - Original
Chic – A Warm Summer Night
Bob James – Feel Like Making Love
Marvin Gaye – You Sure Love To Ball
Billy Paul – Let’s Make A Baby
Donna Summer – Love To Love You Baby
Alfonzo Blackwell – Precious Love
George Benson – Hey Girl
Roy Ayers – Making Love
Brook Benton – Rainy Night In Georgia
Nat King Cole – Unforgettable (Duet with Nat "King" Cole)
Booker T. & The MG's – Oo Wee Baby, I Love You
Champaign – How 'Bout Us - Single Version
Jackson 5 – Show You The Way To Go
Heatwave – Always And Forever
Barry White – Love Serenade
The Isley Brothers – Groove With You
Sylvester – Ooo Baby Baby
Ohio Players – Honey
Kool & The Gang – Cherish - Single Version
The O'Jays – Sunshine
Jonathan Butler – Love Songs, Candlelight And You
L.T.D. – Love Ballad - Single Version
The Nolans – Let's Make Love
Prince – Adore - Edit
Donny Hathaway – A Song For You
The Stylistics – Betcha By Golly, Wow
Minnie Riperton – Only When I'm Dreaming
Marvin Gaye – You Are Everything
Luther Vandross – Love Won't Let Me Wait
Montovani And His Orchestra – Charmaine

100 dagen: de Belgische revolutie



Honderd dagen al bivakkeert hij op de Grote Markt in Brussel. Honderd dagen alweer is het geleden dat een ironisch gejuich opsteeg in Vlaamse en Waalse huiskamers, toen België het wereldrecord formatie overnam van Irak, op 17 februari. Aan het begin van het jaar waren al eens 35.000 mensen op de been in de hoofdstad, maar toen ze de schurkenstaat passeerden was de maat vol. Het begon met een groepje van enkele honderden jongelingen, nog wat schuchter scanderend 'Wij willen ons belastinggeld terug', wapperend met bonnetjes. Al snel zwelde het aan tot een oorverdovend volksprotest.

Alles is sindsdien geprobeerd, zelfs het plan van senator Marleen Temmerman om de poort der lusten te sluiten voor de onderhandelaars. Haar oproep aan de sterke vrouwen achter de Belgische politieke kopstukken werd eerst met hoongelach ontvangen, maar drie maanden later van lieverlee toch maar in praktijk gebracht. "Nee, zo kan het niet verder. Dan maar de benen dicht." Het mocht niet baten, de Belgen bleken ongekend standvastig in hun besluiteloosheid.

De Grote Markt veranderde in een gemeenschap op zich. Van bovenaf oogde het als het Star Wars dorp waar Anakin Skywalker opgroeide. Met kleden, stukken plastic en gipsplaten zijn kleine huisjes gebouwd. Er zijn katten, honden, er is een frituur en precies in het midden huisde Stef de Saedeleer, de man die uitgroeide tot hét symbool van het Belgische protest.

Honderd dagen geleden had nog niemand van de 49-jarige De Saedeleer gehoord. Hij was nog slechts een eenvoudige café-uitbater in het Oost-Vlaamse dorp Baardegem. Een dorp dat jarenlang bekend stond om een van de mooiste tradities van Vlaanderen, de Ronde van Baardegem, waarbij de coureurs dwars door een café reden. Toen Vlaams nationalist Bart de Wever op de dag van het record via Twitter liet weten trots te zijn dat zijn partij vasthield aan zijn principes en dat de Franstaligen de oorzaak waren van het floppen van de onderhandelingen, was voor De Saedeleer de maat vol. Met een luide kreet kondigde hij aan niet meer te spreken en zich niet meer te scheren tot Vlaanderen en Wallonië elkaar de hand zouden rijken. Hij trok naar Brussel, het kruispunt van beide culturen, en plantte de Belgische driekleur midden op het plein. Voor zijn neus een bord: 'Ik ben beschaamd Belg te zijn'.

Zo zit hij daar al honderd dagen, met een woeste, grijze baard, zonder nog al te veel hoop hebben dat het ergens toe leidt. Twee weken na het begin van zijn actie deden ze een poging langs te komen, De Wever en zijn Waalse rivaal Di Rupio. Ze strandden bij de ingang van zijn tent, omdat ze het niet eens konden worden wie als eerste naar binnen mocht. "Hij is een Vlaming", zei De Wever. "Il est Belge", corrigeerde Di Rupo met een rood hoofd. "Hij is Vlaming én Belg", aldus De Wever stampvoetend. "Ik heb twee keer zoveel recht om als eerste naar binnen te gaan."

Drie weken keek de wereld toe. Ademloos. Op internet, op de mobiele telefoon, via social media. Maar toen de climax uitbleef haalden de mensen hun schouders op. De camera's verdwenen stilletjes van de daken, de mensen keerden huiswaarts, vrouwen en kinderen eerst. Zoals dat gaat, bij een revolutie die niet wil vlotten.

zondag, februari 13, 2011

Perfect Car Crash Songs


“That guy’s gotta stop… He’ll see us.” Dat zouden de laatste woorden zijn van James Dean, de filmster die legendarisch werd door zijn heldhaftige dood in 1955, achter het stuur van zijn zilveren Porsche 550 Spyder. Want nee, Donald Turnupseed zag hem niet. James Dean brak zijn nek en overleed op weg naar het ziekenhuis. Mede door de film die na zijn dood uit zou komen - Rebel Without A Cause, met Dean als stoere rambler - zou het auto-ongeluk voor altijd de hoogste status krijgen. Vandaag zou James Dean 80 jaar geworden zijn, hij bleef steken bij 24.

In de jaren die volgden ontstond zelfs een speciaal genre: car crash songs. Tientallen liedjes werden in de loop der tijd geschreven waarin auto-ongelukken voorkomen. En waarom ook niet? Snelle wagens zijn opwindend en auto’s zijn hét statussymbool waarmee de Amerikaanse mande andere sekse kan imponeren.

Het tafereel is steeds hetzelfde. In bijna alle liedjes hebben de slachtoffers de ellende aan zichzelf te danken: ze rijden veel te hard, de radio hard aan, hebben meer oog voor elkaar dan voor de weg. Met bloeddorstig plezier laten de songschrijvers hun onderwerpen afstevenen op de meest dramatische dood die je kunt voorstellen: sterven op hetzelfde moment met je geliefde. Jong en vol onvervulde beloftes.


1. The Shangri-Las - Leader Of The Pack (1964)
Een klassieker in het girl group genre, maar ook een van de beste crash liedjes ooit. Motorcrash, wel te verstaan, want Leader Of The Pack draait om een meisje dat verliefd wordt op de leider van een motorclub. Het is het ultieme bewijs dat gehoorzaamheid uiteindelijk ook nergens goed voor is. Plot in het kort: vader dwingt zijn dochter haar geliefde te dumpen. Dat doet ze, en als hij met een gebroken hart wegrijdt, trekt hij nog een keer woest zijn voorwiel op, met desastreus gevolg.

2. Bill Hayes - Message From James Dean (1956)
Een klassiek gevalletje lijkenpikkerij, deze rockabilly song uit 1956. Acteur Bill Hayes scoorde een paar kleine hitjes, maar werd daarna vooral bekend als Doug Williams in soap Days Of Our Lives. Koud een jaar na de tragische dood van James Dean kwam hij met deze single. Strikt genomen een waarschuwing tegen hardrijden, maar dat doel schiet hij in volle vaart voorbij. Sterker nog: dit is nou echt een fijn liedje voor in de auto.

3. Ramones - 7-11 (1981)
New York punkers Ramones hadden altijd al een zwak voor fifties en sixties pop (zie hun covers van Do You Wanna Dance en Surfin’ Bird), maar zelden zo overduidelijk als in 7-11, een liedje dat zowel muzikaal als inhoudelijk teruggrijpt op de car crash hits uit de jaren zestig. “Oncoming car went out of control / it crushed my baby and it crushed my soul now all I’ve / Got is sorrow and pain standing out here / In the rain the crash, shattering glass, / The sirens and pain is driving me insade oh-yeah.”

4. Kanye West - Through The Wire (2003)
Twee weken voor rapper/producer Kanye West zijn eerste single Through The Wire opnam, belandde hij in een ernstig auto-ongeluk, dat hem bijna zijn leven en zijn carrière kostte. Toen hij het nummer opnam werden zijn kaken nog bij elkaar gehouden met de draden uit de titel. Het liedje drijft op een sample van Chaka Khan-song Through The Fire.

5. The Normal - Warm Leatherette (1978)
Warm Leatherette was de enige single ooit van Brit Daniel Miller alias The Normal en bovendien de eerste single op zijn eigen Mute label, dat later furore zou maken met o.a. Depeche Mode, Yazoo en Fat Gadget. De kille, industriële track beschrijft de onaangename details van een auto-ongeluk, met een bizarre twist. “A tear of petrol / Is in your eye / The hand brake / Penetrates your thigh / Quick - Let’s make love / Before you die.”

6. Ray Peterson - Tell Laura I Love Her (1960)
Een rasechte tranentrekker, deze song waar in verschillende uitvoeringen zeker zeven miljoen exemplaren van verkocht werden. Een jong koppel wil dolgraag trouwen, maar heeft geen geld voor de bruiloft. Hij - Tommy - besluit mee te doen aan een autorace, gelokt door het prijzengeld van duizend dollar. Vragen om ongelukken natuurlijk. Zijn auto slaat om en vliegt in brand, waarna hij de memorabele laatste woorden laat optekenen: Tell Laura I love her.

7. Meat Loaf - Bat Out Of Hell (1977)
Met een grote glimlach zat Jim Steinman (het brein achter Meat Loaf) te vertellen in Classic Albums, een serie over legendarische albums uit de popgeschiedenis, vorige week te zien op Nederland 3. Er moest en zou een auto-ongeluk in het titelnummer komen. Sterker nog: de grootste en meest spectaculaire car crash ooit in een liedje moest het zijn. Het past bij het album, zo over de top en pompeus. Laat het nu maar, zei iedereen tegen hem. Het liedje duurt al zes minuten. Maar nee, er moest en zou een car crash in komen. Die kwam, met als gevolg een monsterlijk lang epos: 9 minuut 50. Deze anekdote vormt de directe aanleiding voor dit complete project.

8. Jan & Dean - Dead Man’s Curve (1964)
Surfer boys Jan & Dean zijn op de top van hun roem als ze halverwege de jaren zestig Dead Man’s Curve uitbrengen, een song over het gevaarlijkste stuk snelweg van Los Angeles. Hoewel het een top tien hit wordt, lijkt het liedje ook een vloek met zich mee te dragen, want twee jaar later vliegt William ‘Jan’ Berry op een steenworp afstand van de gedoemde plek uit de bocht. Hij overleefde de crash, maar kampte jarenlang met een hersenbeschadiging.

9. J. Frank Wilson & The Cavaliers - Last Kiss (1964)
Last Kiss werd voor het eerst uitgevoerd door Wayne Cochran in 1961 en zal bij mijn generatiegenoten het meest bekend zijn in de uitvoering van Pearl Jam, maar J. Frank Wilson scoorde er in 1964 een grote hit mee. Een jong koppel is op date, met de auto van zijn pa. Ze crashen, zij wordt uit de auto geslingerd en overlijdt, waarop hij vroom prevelt: “She’s gone to heaven so I’ve got to be good, so I get to see her when I leave this world.”

10. The Smiths - There Is A Light That Never Goes Out (1986)
Strikt genomen geen car crash song, want het blijft bij een fantasie, die wel aanhaakt bij de tradities van het genre. Het auto-ongeluk als ultiem romantische dood, veel romantischer dan samen oud worden (eat that White Lies!). “And if a double-decker bus / crashes in to us / to die by your side / is such a heavenly way to die.” Extra sterk liedje door een tweede laag in de coupletten. “I never never want to go home / because I haven’t got one anymore.”

11. Jacques Herb - Manuela (1971)
Samen met Normaal’s Oerend Hard wedijvert smartlappenzanger Jacques Herb om de titel beste crash-song uit de Nederpopgeschiedenis. Manuela, het liedje waar Herb al veertig jaar op teert, en waarvan hij het succes nooit heeft kunnen evenaren. Melodramatischer en theatraler wordt het niet, zelfs niet in dit genre. Ze reden door de nacht, de radio zacht, het leek een eeuwig refrein, tot die fatale bocht en de legendarische woorden: “Wat heb ik door mijn schuld haar aangedaan.”

12. The Cadets - Car Crash (1960)
Car crash doo-wop? Jazeker. The Cadets was een groep uit Los Angeles, die ook optrad onder de naam The Jacks. In 1956 scoorden ze een Amerikaanse hit met het liedje Stranded In The Jungle. Dat dit Car Crash geen hit werd is niet zo verrassend: het mondt namelijk uit in een hysterische paniekaanval.

13. Drive-By Truckers - Days Of Graduation (2001)
Sinister liedje, zo lijkt het lange tijd, dit Days Of Graduation. Hij zit met gespleten schedel achter het stuur, zij levend maar geplet tegen het dashboard. Ze kan niets anders dan gillen, twintig minuten lang, tot de sirenes haar overstemmen. En dan ineens een grap in de slotzinnen. Een knipoog naar een Lynyrd Skynyrd-klassieker over levenslust. “The paramedics could hear ‘Free Bird’ still playing on the stereo / You know it’s a very long song.”

14. The Sugarcubes - Motorcrash (1988)
Een jonge Björk zingt hoe ze vanaf haar fiets ooggetuige is van een motorongeluk op de snelweg, waarbij vader, moeder en kinderen betrokken zijn. Even rekenen doet vermoeden dat we toch echt met een auto te maken moeten hebben. Hoe dan ook, het gaat er bloederig aan toe. Maar in plaats van de familie naar het ziekenhuis te laten vertrekken, neemt ze de moeder mee naar huis, waar ze haar verzorgt met… jazeker… koekjes en melk.

15. Kiss - Detroit Rock City (1976)
Detroit Rock City, de derde single van het klassieke album Destroyer, is een ode aan een Kiss-fan die op weg naar een concert overleed bij een auto-ongeluk. De jongen wordt niet jankerig herdacht: Detroit Rock City is een kick-ass rock song waarin te hard rijden als ultieme uiting van levenslust neergezet wordt. “Hit top speed but I’m still movin’ much too slow / I feel so good, I’m so alive / I hear my song playin’ on the radio.”

16. Ferlin Husky - Drunken Driver (1954)
Zanger Ferlin Husky was een bekende naam onder de cowboys in Amerika, maar aan het begin van deze countrypreek even voor. Hij heeft een snik in zijn stem waar het complete oeuvre can Hazes bij in het niet valt. Wat een tranentrekker, deze clouloze huilscène over een man die dronken achter het stuur kruipt en zo alles weg gooit dat God hem gegeven heeft.

17. Eminem - Stan (2000)
Fans doen rare dingen, zeker als rappers rare dingen rappen. Om in een keer van al het gezeik af te zijn, tovert Eminem de geflipte Stan tevoorschijn, die de rapper brieven schrijft. Met het couplet worden ze gefrustreerder, tot hij met zijn zwangere vriendin in de kofferbak van de brug rijdt. “I hope you know I ripped ALL of your pictures off the wall / I love you Slim, we coulda been together, think about it.”

18. David Bowie - Always Crashing In The Same Car (1977)
Het auto-ongeluk als metafoor voor - de meest waarschijnlijke interpretatie - een cocaïne verslaving, die waren we nog niet eerder tegengekomen. Voor David Bowie was eind jaren zeventig het witte poeder sterker dan zijn wil een verstandig leven te lijden. Hij omschrijft zichzelf als een man die maar rijdt en rijdt op zoek naar de veilige garage, maar steeds weer brokken maakt. Geweldige song, niet in de laatste plaats door die metallic lak drums.

19. Nervous Norvus - Transfusion (1956)
Sommige mensen leren het nooit. De hoofdpersoon in Transfusion ligt net zo vaak in een ziekenhuis met een zak bloed naast zijn bed als anderen met een pint in de kroeg zitten. Zoals anderen in hun stamkroeg het vaste recept bestellen, zo kennen de doktoren zijn bloedgroep. Dit curieuze lied was een grote hit voor ene Jimmy Drake uit Los Angeles, die op dat moment al ruim in de veertig was.

20. Paul Hampton - Two Hour Honeymoon (1960)
De meest dramatisch mogelijke crash? Met je meisje naast je? Nee, met je bruid naast je! Het stel in dit praatzangliedje heeft de rijskorrels nog in het haar, de blikjes nog achter de wagen. De bruidegom wil ongetwijfeld zo snel mogelijk naar het hotel om het meeste van de huwelijksnacht te maken, maar hij is overmoedig. “You said we would be together ‘til the last. I guess you were right, we were driving too fast.” Hij staat gedurende het hele liedje op het punt te overlijden en spreekt haar nog eenmaal toe, waarbij wel opvalt dat hij er stiekem op rekent dat ze de rest van haar leven eenzaam en gebroken aan hem zal blijven denken. Let wel: dit is een onverdunde Burt Bacherach compositie, met zalvende sax!

21. Black Sabbath - Trashed (1983)
Harde gitaren en snelle wagens gaan natuurlijk hand in hand. Zo overleed drummer Razzle van de Finse glampunkband Hanoi Rocks in 1985 toen de dronken zanger van Mötley Crüe de macht over het stuur verloor. Twee jaar eerder reed Black Sabbath zanger Ian Gillan (opvolger van Ozzy en Dio) de auto van een bandgenoot in benevelde toestand in de prak. Het leverde in elk geval een smerige heavy metal song op: Trashed.

22. Robert Mitchum - Ballad Of Thunder Road (1957)
Als de drooglegging ergens goed voor was, dan was het wel voor spannende verhalen. Zo ook Thunder Road, een film over een bootlegger die zelf gebrouwen drank verkoopt in Kentucky en Tennessee en in zijn wagen continu op de vlucht is voor controleurs. Hoofdrolspeler Robert Mitchum zingt zelf de soundtrack, een opgewekte rockabilly tune waarin het tragische lot van de held omschreven wordt. “The law never got him, cause the devil got him first.”

23. Radiohead - Airbag (1997)
Thom Yorke heeft iets tegen auto’s. In een vroege b-side bezong hijals eens zijn angst voor Killer Cars, met UNKLE maakte hij Rabbit In Your Headlights, en dan is er ook nog Airbag, van het monumentale album OK Computer. Hij schijnt in zijn jeugd eens bij een ongeluk betrokken geweest te zijn. Dat we hier met een crash van doen hebben blijkt uit slecht een klein fragment, maar je zou kunnen betogen dat het de kern van de song is: “In a fast German car I’m amazed that I survived / An airbag saved my life.”

24. Serge Gainsbourg - Melody (1971)
De meest elegante car crash ooit komt natuurlijk op naam van de heer Gainsbourg, meesterverleider en halfgod van de Franse popmuziek. De man is in de eerste coupletten van deze zeven minuten durende albumopener volledig in de ban van de zilveren venus op de voorsteven van zijn wagen. De vleugels van zijn Rolls Royce aaien de lantaarnpalen. Hij verliest zich er zo in dat hij zelfs een prachtige vrouw - Melody Nelson - glad over het hoofd ziet. Het popje op de fiets verliest haar evenwicht, zo erg dat haar jurkje opkrult en even haar broekje zichtbaar wordt. Het loopt met een sisser af, en dat is maar goed ook, want ze moet het hele album nog mee.

25. Mark Dinning - Teen Angel (1959)
Ah, een echte topper, dit Teen Angel, gezongen door een man die nooit de baard in de keel kreeg. Veel radiostations weigerden het liedje te draaien omdat het te morbide zou zijn, maar dat weerhield Mark Dinning er niet van de nummer 1 positie in de Billboard lijst te grijpen. Morbide is het liedje trouwens zeker. Een jong stel blijft met de auto steken op een spoorwegovergang. Nobel als hij is, brengt hij haar in veiligheid, maar ze rent terug, en wordt op gruwelijke wijze verminkt door een trein. Waarom, waarom in hemelsnaam ging ze terug? De hulpverleners zien tot hun ontsteltenis het antwoord in haar hand: zijn ring. Schijnt gebaseerd te zijn op een waar gebeurd verhaal.

26. Emmy The Great - Mia (2009)
Folkie singer-songwriter schijnt in Engeland fans te hebben, hier is haar debuutalbum een beetje doodgevallen. Dat geldt letterlijk voor het liefje van de hoofdpersoon in Mia. Met zijn hoofd op het stuur, wel te verstaan. Zoals het een mooi dramatisch car crash verhaal betaamt, heeft de radio het ongeluk wel overleeft. Het speelt een liedje van die ene zangeres die hij zo goed vond. Hoe zat het ook alweer? “It was either Mia, or M.I.A.”

27. Bruce Springsteen & The E-Street Band - Wreck On The Highway (1980)
Ook The Boss heeft een echte tearjerker voor ons in petto. In het slotnummer van zijn beroemde dubbelalbum The River verhaalt hij van een afschuwelijk ongeluk op een verlaten stuk snelweg. Hij waarschuwt zelf de politie en ziet toe hoe het arme slachtoffer afgevoerd wordt met de ambulance. En dan de romantiek. Avond aan avond wordt hij wakker, midden in de nacht, en dan ziet hij de agent aan de deur van de weduwe. Een schrikbeeld, dat enkel verdreven kan worden door de klamme hand af te vegen aan de slapende geliefde naast hem.

28. Swayzak - In The Car Crash (2002)
Zo’n beetje op dezelfde melodie waarop Tiga zingt over Sunglasses At Night, zingt Swayzak over een auto-ongeluk. Hippe retro electro, uit de tijd dat hippe retro electro weer helemaal mocht. Het nummer staat op hun album Dirty Dancing uit 2002. Deze track ademt zeer nadrukkelijk de sfeer van die andere elektronische crash classic: Warm Leatherette van The Normal.

29. The Flaming Lips - Mr. Ambulance Driver (2005)
Films met Owen Wilson, je moet er van houden. Ik heb ooit een collega gehad die zwoer bij Wedding Crashers, een film over twee vrienden die bruiloften aflopen om vrouwen te ontmoeten. Lachen, gieren, etcetera. Lang verhaal kort: op de soundtrack staat een liedje van Flaming Lips over een auto-ongeluk. Het zou laten opnieuw opduiken op het album At War With The Mystics. De dramatische setting is zo langzamerhand bekend: liefje dreigt te overlijden, hij smeekt de ambulancebroeders op te schieten. Want als zij niet overleefd, wat heeft het dan voor zin dat hij ongeschonden uit het wrak gekropen is?

30. Jimmy Cross - I Want My Baby Back (1965)
Heerlijk, een stukje grafschennis zo tegen het einde van de rit. De hoofdpersoon uit deze curiositeit verliest zijn meisje als hij na afloop van een Beatles-concert in aanvaring komt met … jawel… The Leader Of The Pack. “Over there was my baby.. and over there was my baby.. and way over there was my baby.” Vervolgens ontspint zich een bizar hoorspel, dat eindigt met het geluid van een krakend openende kist. “Now I’ve got my baby back.”

31. Oh No ft Aloe Blacc - Second Chance (2006)
Aloe Blacc inderdaad, die man die vorig jaar een bescheiden hitje scoorde met soulliedje I Need A Dollar. De beste man loopt al langer mee en verkeert in Stones Throw kringen. Net als producer Oh No, die in het echte leven Michael Jackson heet en de broer is van pionier Madlib. Net als in I Need A Dollar loopt Aloe met een lege maag rond. Hij heeft de hele week hard gewerkt en stapt om drie uur ‘s nachts met de zwarte vlekken voor zijn ogen in de auto. Natuurlijk valt hij in slaap en ramt hij een andere wagen. Einde verhaal? Of krijgt hij een second chance?

32. Dave Dee, Dozy, Beaky, Mick & Tich - Hold Tight (1966)
Er gaat niemand dood in dit liedje, er komt zelfs geen auto in voor. Toch hoort hij thuis in Perfect Car Crash Songs, en wel omdat het door Quentin Tarantino onder een van de beste crash scènes ooit geplaatst werd, in zijn film Death Proof. Stuntman Mike vs de onschuldige beeldschone meisjes. Tarantino moet geweten hebben dat Dave Dee, zanger van de band, als jongeman de agent was die als eerste ter plaatse was toen de Amerikaanse rock ‘n roll ster Eddie Cochran verongelukte in een klein Engels dorpje. De straat bezaaid met foto’s en gitaren. Dave Dee - hij bevestigde de mythe later in interviews - speelde zelfs nog op Cochran’s gitaar in het politiebureau. Meer over dat verhaal: http://atzedevrieze.blogspot.com/2010/07/hold-tight-british-invasion-zonder.html

Dank voor de tips: @guuzbourg, @sseinen, @betonnie, @keesdekoning, @goedzosendar, @jaccovdl, @leoblokhuis, @petraanne, @luukst, @ericlooge, @dyonschlebos, @aterlaak, @ehpo, @brokenbranches,@richardnl82, @mrjmx, @dogpower, @geertoosterwijk, @4duckie2see, @vuig, @davethijssen, @paulschwarte, @dorpswacht, @martijnvet, @marcoleijtens, @misterjurre, @indebanvan, @race_inc, @sanderbax, @erikglazenburg, @koningdevon, @roelkramer, @robvanvegchel, @ewaldverkerk, @robinwildekamp, @gijsbertkamer, @rickbuur, @schoppenaas, @bobthonissen

maandag, februari 07, 2011

Slash at the Superbowl: solo gitarist zonder band



Daar stond hij dan. Hij rees plotseling op uit een magisch gat in het podium. Slash, de onaantastbare, de man die gitaar speelt zoals sportvissers hun karper tonen, een beetje door de knieën, de vangst naar voren. De man die in zijn hoogtijdagen geen windmachine maar een helikopter had om zijn haar te laten wapperen. Vannacht speelde hij in de rust van de Superbowl, met megasterren Black Eyed Peas. Het was een groot spektakel, met honderden lichtgevende dansers die vooraan bij het podium hun handen omhoog wierpen. Als Daft Punk's Tron meets Top Of The Pops. Slash speelde Sweet Child 'O Mine en Velvet Revolver liedje Slither door elkaar, terwijl Fergie tegen zijn been aan schurkte.

Ik heb ooit oog in oog gestaan met Slash. Heel even maar. Het was het jaar dat zijn band Velvet Revolver op Lowlands speelde. Er lopen natuurlijk voortdurend bekende muzikanten op het backstageterrein, maar toen Slash gesignaleerd werd ontstond een ongekend soort opgewondenheid. Aan de lopende band wilden mensen met hem op de foto, wat ik toch altijd een beetje not done vind backstage. Slash leek dat niet te deren, sterker nog: hij nam rustig de tijd en deed geen enkele moeite om anoniem rond te lopen of haastig zijn kleedkamer op te zoeken.

Een uur later liep ik hem tegen het lijf, de meest iconische gitarist van zijn tijd. Ik ging pissen, hij was net klaar. Ik vond het mooi dat Slash ook gewoon pist als Slash. Iemand zei me laatst dat hij Brainpower tijdens TopNotch Extravaganza in de rij zag voor de wc's (de hokjes, niet de urinoirs), tussen de gewone bezoekers, en dat hij dat als een ultieme vernedering zag. Ik kon me daar wel iets bij voorstellen. Ook helden poepen, maar ze staan er niet voor in de rij. Maar Slash zag eruit als Slash. Ook op het toilet droeg hij zijn hoge hoed met trots en waardigheid. Zijn lange haar bedekte zijn gezicht, zijn ogen afgeschermd door een zonnebril, in zijn mondhoek een slap hangend peukje. Ik geloof dat het niet eens aan was.

Toen, op Lowlands, had hij een band. Tweederangs weliswaar, maar toch. Afgelopen jaar op Pinkpop had hij ook een band. Derderangs. Rustend op het verleden. Zijn verleden. En toen ik Slash vanmorgen bij de Black Eyed Peas zag, moest ik denken aan een bandwedstrijd waarvan ik jury was, een paar weken geleden. De vierde act van de avond was een jongen met een gitaar, die een artiestennaam had waarmee hij zo in Megadeth kon. Singer-songwriter, dacht ik, maar dat was niet zo. Hij was solo-gitarist. Zonder band.

Twee nummers mocht hij spelen. Het eerste was een ode aan een overleden vriendin, een trage solo, bibberend van de emotie. Een bizarre troef om uit te spelen in een bandwedstrijd, maar het was op een vreemde manier ontroerend, niet in de laatste plaats omdat zijn versterker allemaal geluiden maakte die er niet bij hoorden. Daarop volgde een hardrocknummer, met bas en drums uit zijn laptop. Dat klonk zo onwaarschijnlijk nergens naar dat ik bijna niet durfde te kijken. En die jongen speelde, alsof hij Slash was. Slash, die immers ook in zijn eentje stond te soleren voor die kerk in November Rain.

Ik vroeg me af hoe het kon dat deze jongen hier zo stond, als solo-gitarist zonder band. Zou niemand hem verteld hebben dat het geen goed idee was? Hadden zijn bandleden hem op het laatste moment in de steek gelaten en wilde hij zijn fans niet teleurstellen? Wat het verhaal achter deze jongen ook was, dit had geen enkele zin. Het voelde als een 100 meter loper die als enige niet door heeft dat er allang voor een valse start gefloten is. Aan die jongen moest ik denken toen ik Slash vanochtend zag. Hij speelde zijn gouden rifje in het football stadion, het ritje dat nooit zo goed zal klinken zonder Axl, en al zeker niet met Fergie. Hij dobbert al vijftien jaar radeloos rond, op zoek naar iemand die hem een rol kan geven. Maar gisteravond was hij duidelijk de solo-gitarist van de verkeerde band.

maandag, januari 31, 2011

Cd'tje met 2.000 boeken: delen met je vrienden is het nieuwe downloaden



"Met welk verkoopcijfer ben je tevreden?" Prikkelende vraag van Matthijs van Niewkerk voor meneer de commerciële boekenschrijver, maar Kluun aarzelt geen moment: "300.000", zegt hij. "Maar dan moet Herman Koch daar niet te ver boven zitten natuurlijk." 300.000, bescheiden aantal voor iemand wiens debuutroman meer dan een miljoen exemplaren verkocht. Dat was dan ook een uniek geval, of zoals Al Jazeera zou zeggen: unprecedented. Zijn tweede verkocht een half miljoen, ook een dikke bestseller. Nee, 300.000, realistische schatting voor een bestseller auteur anno 2011.

Zal dat zo blijven? De boekenbranche houdt de adem in. Er zijn mensen die het hardop durven zeggen: jongens, het gaat gebeuren, piraterij gaat ook hier de markt overspoelen, net zoals dat de muziekindustrie overkomen is. Maar de meeste mensen werken liever door, zo lijkt het. Mensen zullen altijd papier blijven verkiezen boven digitaal. Het leest niet zo lekker als een ouderwets boek, zo'n iPad. En uiteindelijk is er toch niets mooiers dan een boekenkast vol gebonden boeken? Met leeslint natuurlijk.

Hoop wordt ook gevonden in de uitputtingsslag van piraterijbestrijders met kolossale torrentwebsites als The Pirate Bay en Mininova. Mininova is al gemarginaliseerd, The Pirate Bay heeft al zo veel klappen te verwerken gekregen dat we toch vroeg of laat voor een knock-out kunnen aftellen. Met een beetje mazzel krijgen we over een paar jaar ook wat strengere wetgeving. En daarna zullen we nooit meer iets zo groot laten worden, is het vaste voornemen.

Deze week zat ik in de trein naar Hilversum. Achter mij zaten zeven Libelle dames. Vrouwen van boven de vijftig die volgens het cliché thuishoren in de categorie 'digitaal zwakzinnig'. Zo niet deze dames: "Ik heb gisteren een cd gekregen van Rita met 2.000 ebooks erop", zei de een. "Er staat van alles op, alle boeken van Baantjer." Als volleerde tienerdownloaders wisten ze dondersgoed wat de valkuilen zijn van digitaal freeloaden. "Esther Verhoef moet je er niet op zetten, daar ontbreken stukken uit."

"Dat is niet wat ik versta onder sharing", zei iemand van de week tegen me. En dat zal voor veel mensen gelden. Filesharing, dat zijn van die websites met advertenties van lekkere hete meisjes bij jou om de hoek, die prijzen uitdelen omdat jij - nee, het is geen grapje - de 1.000.000.000.000.000ste bezoeker bent. Ondertussen gaan op kantoren die cd's rond. En nee, dat voelt niet als filesharing, dat voelt niet eens als delen, het voelt als lenen.

Delen met je vrienden en collega's is het nieuwe downloaden. Het is veilig en je krijgt geen rotzooi binnen. Sterker nog: je vrienden kennen jouw smaak en jij die van hen. En mocht het ooit tot een streng downloadverbod komen, dan zullen de politiecontroles voornamelijk plaatsvinden bij grote massaplatforms. Niet bij een harde schijf die je deelt met veertig vrienden, niet bij een WeTransfer berichtje dat direct en alleen in de mailbox terecht komt van de mensen aan wie jij het stuurt.

Dat is in elk geval een stuk kleinschaliger dan The Pirate Bay, vroeger gaven wij elkaar op het schoolplein toch ook cassettebandjes? Klopt, met het verschil dat ebooks makkelijker te delen zijn en ook nog eens de grootte hebben van een digitaal atoom. Een beetje film neemt al snel 700 MB in op je computer, een muziekalbum in fatsoenlijke kwaliteit rond de 100 MB. Dan Brown's Da Vinci code, 383 pagina's? 1,4 MB. Dat is ongeveer zo groot als je Hotmail inbox was in 1999, in 2011 is het niks.

Net als Dan Brown zal Kluun tot de eerste auteurs behoren die dat zal gaan merken. Is hij de laatste bestseller auteur oude stijl? Het zou kunnen. Het lontje in het kruitvat brandt, maar niemand weet hoe lang het is en hoe snel het smeult. Maar Kluun snapt best dat het ooit tot een ontploffing zal komen. Hij realiseert zich dat 15 euro vragen voor een ebook niet realistisch is, zo vertelde hij in Nieuwe Revu vorige week. "Gevoelsmatig ligt de prijs ongeveer rond 5 a 6 euro", zegt hij. Nee, ik weet niet waar het heen gaat en al helemaal niet wat de oplossing is voor iedereen die er nu zijn geld mee verdient. Ik weet alleen wel dat als ik uitgever was, ik de digitale toekomst maar niet zou onderschatten.

maandag, januari 24, 2011

The Voice Of Holland: "Zijn tattoos maken Ben Saunders authentiek"



Jazeker, ook ik heb vrijdag naar de finale van The Voice Of Holland gekeken. Met een oog weliswaar, maar dat was genoeg om diep in de ziel te kijken van Ben, Kim, Leonie en Pearl, de sterren van morgen. Nee, daar geloof ik niet echt in. Natuurlijk geloof ik daar niet in. The Voice Of Holland en al zijn concurrenten gaan - dat hebben meerdere mensen voor mij inmiddels betoogd - niet om muziek, maar om tv. De winnaars worden niet beoordeeld op hun artistieke kwaliteiten, maar op hun talent als entertainer. Ze hebben een veilig decor om zich heen, een wereld waarin alles klopt. De ideale omstandigheden om te schitteren.

Moeten we daar cynisch over doen? Wat mij betreft niet. De dynamiek en spanning van het programma zijn buitengewoon knap. Vanaf het begin werd de suggestie gewekt dat het nu daadwerkelijk om de zangstem zou gaan, dat het talent gekoesterd en niet afgefakkeld zou worden. De kijker geloofde het. Week in week uit zagen we de dolenthousiaste coaches hun talenten naar de top brengen, hoorden we de zalvende woorden van Wendy van Dijk en Martijn Krabbe. Wil je daarin mee? Wat mij betreft prima.

De lelijke achterkant van het talentencircus
Vorige week stuitte ik tijdens de Eurosonic Noorderslag conferentie in Groningen op de lelijke achterkant van het talentencircus, bij een panel over transparantie in de muziekindustrie. Wie verdient er nog geld, en waaraan dan? Een van de panelleden was Eddy Tjon Fo, manager (en naar ik begrijp ook partner) van Hind, voormalig Idols-ster. Ze deed mee aan de eerste editie, legde het af tegen Jim en Jamai, maar er waren genoeg mensen die daar schande van spraken. Ook Hind, zo leek het, ging een vruchtbare carrière tegemoet. Haar eerste single werd een top tien hit, en ook haar album deed het aardig in de charts.

Maar Hind's tweede album flopte, ze wist zich niet te plaatsen voor de finale van het Eurovisie Songfestival en ze dook vervolgens op bij crowdfunding platform Sellaband, het laatste toevluchtsoord voor artiesten die nergens aan de bak komen. Daar stelde ze zich ten doel 100.000 dollar in te zamelen voor een nieuw album. 100.000 dollar, niet misselijk in een tijd dat steeds minder mensen cd's kopen. Het kostte de nodige moeite, maar uiteindelijk lukte het. En toch mogen we Hind's comeback gerust een flop noemen. Daarover zat Eddy Tjon Fo ongegeneerd te mopperen. Over downloaders die niet betalen voor Hind's muziek, over radio 538 dat haar plaat niet draait, over Buma/Stemra dat niet soepel genoeg meewerkt aan een plan om 5,5 miljoen singles gratis te verspreiden.

Vaag marketingconcept
Tjon Fo vergat een belangrijk onderwerp om over te mopperen: zijn eigen product. Want zonder het marketingbudget laat de muziekliefhebber zich geen afzichtelijk product door de strot duwen, laat staan een vaag marketingconcept als cross-pop. Die klant kan het niets schelen dat een artiest met de producer van Robbie Williams gewerkt heeft, en heeft al helemaal geen boodschap aan die sponsordeal met dat truttige zalfje dat Hind op haar truck heeft staan. Ja maar, we hebben 40.000 van die 100.000 euro gereserveerd voor herpositionering, marketing van het merk Hind, zal Team Hind zeggen. We weten heus wel dat marketing geld kost. Denk je serieus dat je fan daar zelf voor wil betalen?

Een artiest zo in de markt zetten als John de Mol doet met Ben Saunders, kan alleen John de Mol. Hij heeft het geld, maar nog veel belangrijker: hij heeft het format waarin de artiest tot zijn recht komt. Een competitie, een spelshow met lichtgevende galatrappen. Zodra die een volgend talent heeft om zich over te ontfermen, ben je nergens en moet je onnoemelijk hard werken om jezelf opnieuw te profileren. Een artiest die van de lopende band rolt bij The Voice Of Holland heeft nog niets. Ben Saunders scoorde alleen maar hits met covers. Hij heeft nog nul eigen muzikale identiteit.

We hebben zijn familie leren kennen
Al denken sommigen daar anders over, en dat verbaast me nog steeds. Cécile Narinx, hoofdredactrice van Elle, verklaarde vrijdag in De Wereld Draait Door dat Ben Saunders door zijn tatoeages echt een karakter heeft. Ja, ze gebruikte zelfs het toverwoord van de popmuziek: dankzij zijn volgetekende lijf was Ben Saunders authentiek. Was het leven maar zo eenvoudig. 'We hebben zijn familie leren kennen', werd er gezegd, en 'Ben Saunders brengt echt iets nieuws'.

Het blijft opmerkelijk dat een programma als De Wereld Draait Door zich keer op keer laat lenen voor dit soort propaganda-items. Zelfs PvdA Tweede Kamer lid Jetta Kleinsma laat zich verleiden om aan tafel te roepen hoe geweldig spannend het allemaal wel niet is en hoe talentvol al die kandidaten wel niet zijn. Zonder enige vorm van relativering. Hetzelfde Kamerlid liet zich een paar maanden geleden in hetzelfde programma al eens gaan over buitenaards leven. Als het over politiek gaat, worden de duimschroeven onder tafel vandaan gehaald, entertainment moet vooral entertainment blijven.

Ben Saunders is een ouderwets sprookje, een mooi en perfect geregisseerd succesverhaal. Kijk alle vijf de coaches eensgezind op de banken staan. Hier willen we in geloven, natuurlijk willen we hier in geloven. Ik gun Ben Saunders een lange carrière als popster. Ik gun hem nummer 1 hit op nummer 1 hit. Ik gun hem vrouwen, auto's, champagne. En zijn vader en zijn broers ook. Zo niet, dan heeft hij gelukkig een ambacht geleerd.

maandag, januari 03, 2011

Bust a Move: Oldschool hiphop, breakdance classics, electrofunk & sampled soul



220 tracks? 17 uur? Moet je niet gewoon een genre proberen te vatten in 70 overzichtelijke minuten? Dat zei gisteren op Twitter @campking tegen me. Educatief verantwoord zal dat vast zijn, maar dat is het doel niet van mijn Spotify playlisten. Lang is goed, gewoon op shuffle zetten en verrast blijven. Vandaag weer een nieuwe, met als basis hiphop, van het ontstaan eind jaren zeventig tot en met 1989. Maar daar omheen selecteerde ik ook allerlei andere muziek die relevant was voor het ontstaan en de verdere ontwikkeling van de muziek.

Nog altijd krijgen rappers vaak naar het hoofd geworpen dat hiphop geen muziek is, dat sampling een gebrek aan creativiteit is en dat de teksten zonder uitzondering gaan over bitches en money. Deze playlist laat horen dat mensen die dat beweren slechts in de halve waarheid geïnteresseerd zijn. Sterker nog: het is eerder tegenovergesteld. Hiphop is in zijn essentie juist een van de meest gevarieerde genres ooit, met groot respect voor en kennis van zijn roots.

En dus vind je in deze playlist niet alleen oldschool hiphop (Grandmaster Flash, Kurtis Blow, Sugarhill Gang, Spoonie Gee), gangster rap (N.W.A, Ice-T), porno rap (Too $hort, 2 Live Crew), golden age mastodonten (Public Enemy, Eric B & Rakim, Boogie Down Productions), maar ook allerlei andere genres. Je hoort breakdance klassiekers (Incredible Bongo Band, Babe Ruth, Blackbyrds, Zapp), electrofunk en boogie (Paul Hardcastle, Newcleus, The Sylvers), en klassieke samples (James Brown, Ronnie Hudson, Rock Master Scott, The Charmels).

Beluister hier de Bust A Move playlist op Spotify.

zaterdag, januari 01, 2011

De hits van het nieuwe jaar: Perfect 20_11




'Vijftien minuten? Als je niet uitkijkt duurt faam tegenwoordig nog korter. En dus kun je er maar beter zo vroeg mogelijk bij zijn. Natuurlijk staan er al weer heel wat grote releases gepland voor begin 2011 (R.E.M., Dr Dre), maar veel leuker zijn de nieuwe helden, of beter: potentiële helden. Perfect 20_11, gemaakt voor EHPO en Het Zesde Vlak, is een compilatie met 28 tips om het nieuwe jaar goed te beginnen:'

HIER die download,
HIER de lijst in Spotify (het spreekt voor zich dat deze lijst incompleet is). Enjoy!
1. The Naked & Famous - Young Blood
Young Blood is de hit die MGMT weigerde te schrijven voor zijn tweede album. Licht psychedelisch, maar wel super compact en catchy. Van een band uit nota bene Nieuw Zeeland.

2. Lykke Li - Get Some
Dat belooft wat: de Zweedse zangeres Lykke Li debuteerde 2 jaar terug met lichte, speelse pop, maar keer terug als venijnige vamp met zwart gelakte klauwtjes. 'I'm your prostitute, you're gonna get some'. Grrrr.

3. James Blake - Limit To Your Love
Britse producer die in 2010 indruk maakte met 2 diepe dubstep-EP's en met deze cover van Feist, een dansvloerballade, die je vanwege zijn subbassen zo hard mogelijk moet draaien. Zijn grote kracht: ruimtelijkheid.

4. The Crookes - Backstreet Lovers
Ergens tussen The Kooks (hoe kon het anders) en The Libertines. Zo op het eerste gehoor volstrekt zonder rock 'n roll, maar dit is wel een verdomd aanstekelijk popliedje.

5. Houses - Suicide
Eén van de grote Nederlandse beloftes scoorde al een undergroundhit met dit liedje van hun debuut-EP, een slepende, melodramatische indiepopsong met een enorm goede hook.

6. The Vaccines - Wreckin' Bar (Ra Ra Ra)
Minder dan anderhalve minuut heeft het Londense The Vaccines nodig om in je hoofd te kruipen, met een klassiek garagehitje in Ramones-stijl. Het mag duidelijk zijn: dat Ra Ra Ra is het refrein.

7. Idiot Glee - All Packed Up
Eenmans folkband met super slimme soulsamples. De apparatuur van de beste man ziet er misschien wat houtje-touwtje uit, zijn stem is kraakhelder. All Packed Up is zijn officiële debuutsingle op Moshi Moshi.

8. Crystal Fighters - Follow
Ze komen officieel uit Londen, maar rekruteerden een heel leger aan Spaanse meisjes voor hun debuutalbum en ontleenden hun naam aan een nooit afgemaakte Baskische opera. Je hoeft het niet te geloven, luister gewoon naar dit prikkelende popliedje.

9. Violens - The Dawn Of Your Happiness Is Rising
Ze komen uit New York, maar deden wel al eens London Calling aan. Daar was de band nog niet klaar, inmiddels is het debuutalbum af en hebben ze zeker 3 ijzersterke songs, indiepop met knipoog naar new romantics.

10. Factory Floor - Lying
De grootste buzz in de diepste underground van Londen is dit Factory Floor, een trio dat industriële elektronica maakt die genoeg houvast biedt om en redelijk breed publiek aan te spreken. Ze hebben formele goedkeuring van Stephen Morris (Joy Division, New Order) en Chris Carter (Throbbing Gristle, Chris & Cosey)

11. Neon Indian - Children Of The Revolution (T.Rex cover)
Covers zijn soms veelzeggend: chillwave wonderkind Neon Indian doet een van mijn favoriete glamrockliedjes uit de jaren '70. Als dit de insteek wordt van zijn tweede album, wordt het een geweldige plaat.

12. Lola Kite - Different Story
Fris, dansbaar indiepoptrio uit Amsterdam, dat na bijna een jaar uitstel begin dit jaar eindelijk debuteert bij Excelsior. Deze tamboerijnrijke single ging het album al vooruit.

13. Cloud Nothings - Understand At All
Garagerock hoeft niet ingewikkeld te zijn, en daarom is het ook zo moeilijk om er goed in te zijn. Met 'Understand At All' heeft jongeling Cloud Nothings een topsingle.

14. Dev - Booty Bounce
In de categorie Ke$ha en Lady Gaga komt Dev, een pittige chick uit L.A. die niet aarzelt om haar kont als wapen in de strijd te werpen. Beetje plat, maar wel een hit.

15. Dazzled Kid - Yes No Maybe
Zal Voicst ooit nog bij elkaar komen? Ik vermoed eerlijk gezegd van niet. Frontman Tjeerd Bomhof slaat als Dazzled Kid een nieuwe weg in. Minder rock, meer pop, met dit mooie 'Yes No Maybe' als teaser, die ik eerlijk gezegd beter vind dan de echte single.

16. Nikoo - Shameless
De Eindhovense noiseband Nikoo (een project van Joep van Son van The Sugarettes) klinkt als een kruising van Pixies en No Age. Hard en snel, maar met gevoel voor goede liedjes.

17. Frankie & The Heartstrings - Ungrateful
Charmante jongen uit Sunderland, deze Frankie, die op London Calling buitengewoon gretig overkwam. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ie het daar voor een groot deel ook van moeten hebben, want zijn eerste single is erg catchy, maar heeft nu ook weer niet zoveel om het lijf.

18. Jai Paul - Btstu
Nee, dan Jai Paul, een producer met een spannend eigen geluid, een combinatie van de vervormde funk zoals we die kennen van Hudson Mohawke, met een mooie heldere falset en een tropisch randje.

19. Krach - Do The Wave Now
Krach is een geüniformeerd gezelschap uit Arnhem en Nijmegen. Een band die aandacht besteedt aan de looks, maar niet vergeet goed en strak te spelen. Een combinatie van rock en elektronica maakt ze vooral geschikt als laatste band voor de nacht begint. Ze hebben daar zelfs een truc voor ingestudeerd. 'Do The Wave Now' stond op hun EP Kompakt Disk, in januari verschijnt het album.

20. Destroyer - Chinatown
Afgelopen jaar verscheen een mooie maar onderbelichte plaat van Gayngs, een gelegenheidsgezelschap uit Wisconsin dat een ode bracht aan de softrock van de jaren '80. Komend jaar krijgen we een nieuw album van Destroyer, die op dit nummer alvast de pornosaxsolo in ere herstelt.

21. Jamie Woon - Night Air
Technisch gezien zou je Jamie Woon misschien een soulzanger moeten noemen, maar zijn album wordt geproduceerd door het mysterieuze dubstepkopstuk Burial, de man die nooit geïnterviewd wil worden. Dat levert gegarandeerd iets op dat anders klinkt dan al het andere. Hier alvast een ode aan de nacht, niet aan het wilde leven, maar aan de stilte.

22. The Medics - City
Het is alweer 5 jaar geleden dat Britse bands het vasteland overspoelden met directe, dansbare gitaarpopliedjes. Maar vooruit, mits goed gedaan mag het nog. The Medics - uit Utrecht - debuteert met een hoekige Franz Ferdinand popsong van formaat.

23. Reverse & Adje ft Jayh - Fock Wachten
De broer van Hef en de beatmaker achter Shenkie werken aan hun masterplan vanuit IJburg, Amsterdam, wijk der yuppen. Fock Wachten bewees zijn waarde al in de Opposites-Dio-Flinke Namen package in Lowlands' Alpha.

24. SBTRKT - Soundboy Shift
We hebben er weer een, een man met een masker. Brit SBTRKT maakt al muziek sinds de tijd dat 2-step hip was. Eigenlijk maakt hij dat nog steeds, alleen dan verpakt als dubstep. Je mag SBTRKT plaatsen in dezelfde categorie als FaltyDL en onze eigen 2562.

25. Pop-Up Animal Kids - Holy Moments
Een kwartet uit Amsterdam met een obsessie voor primaire kleuren en kinderinstrumenten, maar ook met een heel aardige EP. Had misschien net wat compacter gemogen, maar de hook blijft in elk geval haken.

26. Jay Electronica ft Jay-Z - Shiny Suit Theory
Rapper Jay Electronica heeft niet alleen een glimmend pak, maar ook Jay-Z op zijn single. De superster tekende hem en lanceert komend jaar zijn album.

27. Dale Earnhardt Jr Jr - Nothing But Our Love
Dale Earnhardt Jr is een succesvolle Amerikaanse autocoureur. En Dale Earnhardt Jr Jr is zijn zoon? Nee, het is een Amerikaans duo dat met hun Horse Power EP een van de stille verrassingen van 2010 maakte. Op dit 'Nothing But Our Love' geen brute paardenkracht, maar juist een honingzoet indiepopliedje met elektronische basis.

28. Katy B - Katy On A Mission
Volgens sommigen is Katy B de Lily Allen van de dubstep. Die benaming dankt ze ondermeer aan haar samenwerkingen met dubstep supergroep Magnetic Man en Horsepower Productions, maar zeker ook aan deze eigen single 'Katy On A Mission'. Cross-overtalent van het jaar?

Melancholia: nieuwjaarsconcert zonder Strauss


Om het jaar te beginnen: de Strauss-loze playlist Melancholia. Voor de klassieke nieuwjaarskater.


Gustav Mahler – Symphony No. 5 In C Sharp Minor: IV. Adagietto
Brian Eno – Fullness Of Wind (Variation On 'The Canon In D Major' By Johann Pachelbel)
Fennesz – Endless Summer
Philip Glass – Koyaanisqatsi
Bohren & Der Club Of Gore – Midnight Black Earth
Igor Stravinsky – L'Oiseau de Feu (The Firebird): Disparition du palais et des sortilèges de Kastchei, animation des chevaliers pétrifiés, allegresse générale - Excerpt 1910 Version
Helios – A Rising Wind (Instrumental)
Jonsi & Alex – Boy 1904
Max Richter – On The Nature Of Daylight
The Album Leaf – Twentytwofourteen
Ensemble Modern – For Your Ann Lill Op. - Henryck M. Gorecki
Glenn Gould – Goldberg Variations, BWV 988/Aria
Erik Satie – 3 Sarabandes: I. Premiere Sarabande
Biosphere – Shenzhou
Ólafur Arnalds – Erla's Waltz
Ryoji Ikeda – Op. 3 (for String Quartet) (2002)
amina – Rugla
Ensemble Intercontemporain – Boulez: Dérive 1
Nathan Fake – The Sky Was Pink
Johann Johannsson – Fordlândia
Penguin Cafe Orchestra – Penguin Café Single
Euclid – String Quartet No. 2, Op. 17, BB 75: I. Moderato
London Sinfonietta – Rain Coming for chamber orchestra (1982)
Yann Tiersen – L'absente
Harold Budd – Lost In The Humming Air
Pole – Pferd
Mstislav Rostropovich – Shostakovich : Cello Concerto No.1 in E flat major Op.197 : I Allegretto
Arvo Pärt – Spiegel im spiegel
Eluvium – Indoor Swimming At The Space Station
Claude Debussy – Clair De Lune
Boards of Canada – Hi Scores
Jon Manasse – The Cape Cod Files: Benny @ 100
Radiohead – Treefingers
William Basinski – Melancholia II
Jon Hopkins – Cold Out There
Herbert Henck – Das Buch der Klänge, No. 1
Daniel Barenboim – Schoenberg : Verklärte Nacht Op.4 : IV Adagio
Pantha Du Prince – Saturn Strobe
Klaus Schulze – Freeze