maandag, februari 28, 2011

Girl Groups: I want a boy for my birthday



The Velvelettes, The Crystals, The Dixie Cups, The Shangri-La's, The Shirelles, The Supremes, The Burnadettes, The Vandellas, The Exciters, The Chanters, The Ronettes, The Marvelettes, The Deltairs, The Poni-Tails, The Blossoms, The Lollipops, The Murmaids, The Vernon Girls, The Apollas, The Bobbettes, The Jaynetts, The Quintones, The Chiffons, The Paris Sisters, The Three Degrees, The Cookies, The Starlets, The Laurie Sisters. Alleen de namen al.

The Velvelettes – Needle In A Haystack - Single Version
The Crystals – He's a rebel
The Dixie Cups – Chapel Of Love
The Shangri-Las – Give Him A Great Big Kiss
The Shirelles – Will You Still Love Me Tomorrow
The Supremes – You Keep Me Hangin' On
The Burnadettes – First, You've Got To Recognize God
The Vandellas – Miss Lonely Hearts
The Exciters – He's Got The Power
The Chantels – Maybe
The Ronettes – Be My Baby
The Marvelettes – Please Mr. Postman
The Deltairs – Lullaby Of The Bells
The Poni-Tails – Born Too Late
The Blossoms – That's When The Tears Start - Single Version
The Lollipops – Love Is The Only Answer
The Murmaids – Heartbreak Ahead
The Vernon Girls – Only You Can Do It
THE APOLLAS – Mr. Creator
The Bobbettes – Mr. Lee (Digitally Remastered)
The Jaynetts – Sally, Go 'Round The Roses
The Quintones – Down The Aisle Of Love
The Chiffons – One Fine Day
The Paris Sisters – I Love How You Love Me
The Three Degrees – Contact
The Cookies – I Want A Boy For My Birthday
The Starlets – Better Tell Him No
The Laurie Sisters – Live It Up

zondag, februari 20, 2011

Angst te koop: sms BUURT naar 3040



De koning van de verkooptelevisie, waar is hij gebleven? Mike met zijn kabeltrui en zijn wonderbaarlijke ontdekkingen, wat is er van hem geworden? Hij verkocht dingen waarvan je niet eens wist dat ze bestonden, laat staan dat je ze nodig had. Een goedje dat je auto de bescherming van een space shuttle geeft. Niet te geloven! Echt waar? Echt waar, Mike! Geloof je het niet, nou dan laat ik het je zien! Wacht, ik steek je auto in de fik, Mike! Nee, toch niet mijn auto in de fik? Jawel, dat kan gewoon, ik kan gewoon je auto in de fik steken, want je auto heeft de beschermingslaag van een space shuttle, Mike! Van een space shuttle? Ongelofelijk!

En ik mis de belspelmeisjes. Ik mis ze. Echte talenten zaten er tussen. Urenlang kletsten ze de zender vol, wulps draaiend, knipogend, ingefluisterde grappen makend. Moeiteloos. Je hebt nog maar twee minuten, er belt nu helemaal niemand, je hebt extra veel kans om er door te komen. We zoeken een woord. Het begint met een T, het eindigt met een T en het heeft zes letters. Hij is te moeilijk denk ik, er belt echt helemaal niemand. Een hint: het zit in tomatensoep.

Nog mooier: Astro TV, geschoten in een morsig paars studiootje met papieren bloemen en energiestenen. Daar zit je dan als rondborstige kaartlegster, die zich bij elke beller weer af moest vragen of ze in een grap beland was of een serieuze gek aan de lijn heeft. Ik heb een probleem, ik kom zo moeilijk klaar. Je weet dat je op tv bent? Of: ik werd vannacht wakker, en opeens was ik het kwijt, ik wist het gewoon niet meer. Kunt u me een zetje de goede kant op geven? En dan toch maar die kaarten leggen, want wie weet meent hij het wel.

Die spotjes zijn net als horrorfilms. Een horrorfilm werkt alleen als je er ook echt bang van wordt, en dat verandert steeds. Daar kopen de mensen immers een kaartje voor. In de jaren vijftig creëerden filmmakers gemuteerde buitenaardse wezens die na een atoomontploffing de wereld kwamen overnemen. George A. Romero illustreerde in zijn klassieke zombiefilm Night Of The Living Dead uit 1968 het uiteenvallen van de hoeksteen van de samenleving door een klein meisje een tuinschepje in de borst van haar moeder te laten planten. Tien jaar later liet hij zombies als willoze consumenten ronddolen in een shopping mall, inclusief geluidsbehang.

Commerciële zendtijd, vulling voor een paar centen, maar ook een spiegel van het tijdsgewricht. Het is als de man die met Koninginnedag op de hoek van het Vondelpak zonnebrillen staat te verkopen bij zon, paraplu's bij regen. Het gaat van het jolige consumeren in de jaren negentig, via de oppervlakkige, luie hebberigheid naar de vertwijfelde levensvragen. De bedrijven achter die spotjes moeten zich elke keer opnieuw afvragen wat mensen willen kopen. Het is de enige drijfveer; spelspanning, entertainment, het speelt geen enkele rol van betekenis.

Wat hebben we anno 2011? De Buurtscanner. Sms BUURT en uw postcode naar 3040 en kom te weten hoe veilig uw buurt is. Eén sms en je weet het: zoveel inbraken, zoveel berovingen, zoveel drugsverslaafden, zoveel straattuig. 150 cent per bericht, maximaal drie berichten, en dan kunnen we ons daarna weer naar hartelust onveilig voelen. Slim ondernemen, noemen we dat. Dit is geen angst zaaien, dit is angst oogsten.

zaterdag, februari 19, 2011

Flying Lotus Flower: Radiohead vs The King Of Beats



"Im trippin out right now.. this radiohead shit is cold! gawd. i need to slap someone in the face .. someone come over." Flying Lotus liet zich even gaan op Twitter gisteren. "Sorry i gotta tweet thru this radiohead joint", excuseerde hij zich. "Its kinda a world event for me."

Dat is te begrijpen, want de Britse band brengt op het nieuwe album The King Of Limbs een bijna letterlijke hommage aan de beat producer uit Los Angeles. Er waren zelfs fans die de eerste single Lotus Flower per ongeluk Flying Lotus noemden, een Freudiaanse verspreking die best eens door de band zelf bedacht zou kunnen zijn. De song begint met een minuut elektronisch klinkende ritmes, met een diepe, langzaam verglijdende baslijn, splinters gitaar en vervormde handclaps. Pas na een minuut begint Thom Yorke te zingen, met zijn kopstem, met meer soul dan we van hem gewend zijn.



Flying Lotus brak vorig jaar definitief door met zijn derde album Cosmogramma. Hij perfectioneerde er zijn sound mee, een amalgaam van hiphop, bass muziek en experimentele jazz (zijn oudtante was Alice Coltrane). Het is een kosmische elektronica opera. Een gelaagd, intens en volkomen uniek album, dat niet anders dan een enorme invloed kan hebben op producers de komende jaren. Zeker op Radiohead.

Wie daar na Lotus Flower nog niet van overtuigd is, moet Bloom maar eens opzetten, de opener van The King Of Limbs. De geloopte piano, de jazzdrums die klinken als samples en zich met man en macht lijken te verzetten tegen de richting die de piano wees. Een signature techniek van Flylo. En dan, na drie minuten een aanzwellend orkest. Blazers en strijkers, zo lijkt het, maar ze zijn zo heftig bewerkt dat ze iets buitenaards krijgen. Het is een knipoog naar de ouverture van Cosmogramma. De knipoog komt aan, dat moge duidelijk zijn: "Fuck.. I was sittin outside in the chair and the speakers said BLOOOOOOOOOOMMMMMMM #thekingoflimbs pow powpow pow."

De kruisbestuiving is makkelijk hard te maken. Hun paden kruisten de laatste jaren onophoudelijk. Flying Lotus remixte Radiohead-song Reckoner en Thom Yorke leende zijn stem aan Flylo's ... and The World Laughs With You. Afgelopen maand nog reikte de Radiohead frontman een award uit aan de producer en interviewde hij hem (min of meer) backstage. Ik durf te voorspellen dat de nieuwe Radiohead track Feral een plekje krijgt in Flylo's liveset.



Maar is het dan niet andersom? Is Radiohead hier niet de mentor? Want tegendraadse ritmes en elektronica experimenten, daar hield de band zich rond de eeuwwisseling al mee bezig. Als er een plaat is waarop The Kings Of Limbs op voortborduurt, dan is het Thom Yorke's soloalbum The Eraser. FlyLo's maat The Gaslamp Killer draait regelmatig tracks van die plaat in zijn dj-sets, en ook bij hemzelf is de invloed onmiskenbaar.

“Voor mij is niet OK Computer, maar Kid A de klassieker”, zei Flying Lotus in een interview dat ik vorig jaar met hem deed, een maand voordat Cosmogramma uitkwam. In zijn set die avond verwerkte hij ook Radioheads Idioteque, dé klassieker uit die periode. “En Amnesiac is mijn favoriet. Ritmisch, maar meer nog melodisch. Pyramid Song is misschien wel het beste dat in mijn tijd geschreven is. Interessante ritmische patronen trekken altijd mijn aandacht.”

Er zijn nog steeds mensen die vinden dat het ophield na OK Computer, dat alles vanaf Kid A navelstaarderij was. Dat Radiohead zichzelf te veel opsloot in zijn eigen wereld en dat de A&R manager van die goede oude platenmaatschappij node gemist wordt. Allemaal onzin. Radiohead heeft zich afgekeerd van de mainstream en laat de stadionknallers aan Muse en Kings Of Leon, maar blind voor wat er aan de frontlinie gebeurt is de band zeker niet. De verhouding is inderdaad zoals Flying Lotus zegt: "Studentteacherteacherstudent."


maandag, februari 14, 2011

Licht uit, Spotify aan: smooth soul valentine


Vandaag mag het: tussen de lakens met de meest romantische, zoetgevooisde muziek. Mierzoete songs met saxofoonsolo's en strijkers, met lieve woordjes, gemaakt om de belofte van eeuwige trouw geloofwaardig te maken. Het excuus om duizend kaarsen te ontlichten en warme honing over het lichaam van je geliefde op uit te gieten. Dus: licht uit, Spotify aan! Speciaal voor Valentijnsdag een playlist met smooth soul.

De tracklist:

Millie Jackson – It Hurts So Good
Teddy Pendergrass – Turn Off The Lights (Re-Recorded / Remastered)
The Chi-Lites – Oh Girl
Teena Marie – Fire And Desire
Larry Page Orchestra – Do It In Slow Motion
Isaac Hayes – Ellie's Love Theme
Gert Wilden – Blue Mood - Die Jungen Ausreisserinnen
Al Green – The Love Sermon
Earth, Wind & Fire – That's The Way Of The World
Marvin Sease – Tonight Is The Night
Dusty Springfield – Just A Little Lovin' - Stereo version
Harold Melvin & The Blue Notes – You Know How To Make Me Feel So Good
Curtis Mayfield – Give Me Your Love - Original
Chic – A Warm Summer Night
Bob James – Feel Like Making Love
Marvin Gaye – You Sure Love To Ball
Billy Paul – Let’s Make A Baby
Donna Summer – Love To Love You Baby
Alfonzo Blackwell – Precious Love
George Benson – Hey Girl
Roy Ayers – Making Love
Brook Benton – Rainy Night In Georgia
Nat King Cole – Unforgettable (Duet with Nat "King" Cole)
Booker T. & The MG's – Oo Wee Baby, I Love You
Champaign – How 'Bout Us - Single Version
Jackson 5 – Show You The Way To Go
Heatwave – Always And Forever
Barry White – Love Serenade
The Isley Brothers – Groove With You
Sylvester – Ooo Baby Baby
Ohio Players – Honey
Kool & The Gang – Cherish - Single Version
The O'Jays – Sunshine
Jonathan Butler – Love Songs, Candlelight And You
L.T.D. – Love Ballad - Single Version
The Nolans – Let's Make Love
Prince – Adore - Edit
Donny Hathaway – A Song For You
The Stylistics – Betcha By Golly, Wow
Minnie Riperton – Only When I'm Dreaming
Marvin Gaye – You Are Everything
Luther Vandross – Love Won't Let Me Wait
Montovani And His Orchestra – Charmaine

100 dagen: de Belgische revolutie



Honderd dagen al bivakkeert hij op de Grote Markt in Brussel. Honderd dagen alweer is het geleden dat een ironisch gejuich opsteeg in Vlaamse en Waalse huiskamers, toen België het wereldrecord formatie overnam van Irak, op 17 februari. Aan het begin van het jaar waren al eens 35.000 mensen op de been in de hoofdstad, maar toen ze de schurkenstaat passeerden was de maat vol. Het begon met een groepje van enkele honderden jongelingen, nog wat schuchter scanderend 'Wij willen ons belastinggeld terug', wapperend met bonnetjes. Al snel zwelde het aan tot een oorverdovend volksprotest.

Alles is sindsdien geprobeerd, zelfs het plan van senator Marleen Temmerman om de poort der lusten te sluiten voor de onderhandelaars. Haar oproep aan de sterke vrouwen achter de Belgische politieke kopstukken werd eerst met hoongelach ontvangen, maar drie maanden later van lieverlee toch maar in praktijk gebracht. "Nee, zo kan het niet verder. Dan maar de benen dicht." Het mocht niet baten, de Belgen bleken ongekend standvastig in hun besluiteloosheid.

De Grote Markt veranderde in een gemeenschap op zich. Van bovenaf oogde het als het Star Wars dorp waar Anakin Skywalker opgroeide. Met kleden, stukken plastic en gipsplaten zijn kleine huisjes gebouwd. Er zijn katten, honden, er is een frituur en precies in het midden huisde Stef de Saedeleer, de man die uitgroeide tot hét symbool van het Belgische protest.

Honderd dagen geleden had nog niemand van de 49-jarige De Saedeleer gehoord. Hij was nog slechts een eenvoudige café-uitbater in het Oost-Vlaamse dorp Baardegem. Een dorp dat jarenlang bekend stond om een van de mooiste tradities van Vlaanderen, de Ronde van Baardegem, waarbij de coureurs dwars door een café reden. Toen Vlaams nationalist Bart de Wever op de dag van het record via Twitter liet weten trots te zijn dat zijn partij vasthield aan zijn principes en dat de Franstaligen de oorzaak waren van het floppen van de onderhandelingen, was voor De Saedeleer de maat vol. Met een luide kreet kondigde hij aan niet meer te spreken en zich niet meer te scheren tot Vlaanderen en Wallonië elkaar de hand zouden rijken. Hij trok naar Brussel, het kruispunt van beide culturen, en plantte de Belgische driekleur midden op het plein. Voor zijn neus een bord: 'Ik ben beschaamd Belg te zijn'.

Zo zit hij daar al honderd dagen, met een woeste, grijze baard, zonder nog al te veel hoop hebben dat het ergens toe leidt. Twee weken na het begin van zijn actie deden ze een poging langs te komen, De Wever en zijn Waalse rivaal Di Rupio. Ze strandden bij de ingang van zijn tent, omdat ze het niet eens konden worden wie als eerste naar binnen mocht. "Hij is een Vlaming", zei De Wever. "Il est Belge", corrigeerde Di Rupo met een rood hoofd. "Hij is Vlaming én Belg", aldus De Wever stampvoetend. "Ik heb twee keer zoveel recht om als eerste naar binnen te gaan."

Drie weken keek de wereld toe. Ademloos. Op internet, op de mobiele telefoon, via social media. Maar toen de climax uitbleef haalden de mensen hun schouders op. De camera's verdwenen stilletjes van de daken, de mensen keerden huiswaarts, vrouwen en kinderen eerst. Zoals dat gaat, bij een revolutie die niet wil vlotten.

zondag, februari 13, 2011

Perfect Car Crash Songs


“That guy’s gotta stop… He’ll see us.” Dat zouden de laatste woorden zijn van James Dean, de filmster die legendarisch werd door zijn heldhaftige dood in 1955, achter het stuur van zijn zilveren Porsche 550 Spyder. Want nee, Donald Turnupseed zag hem niet. James Dean brak zijn nek en overleed op weg naar het ziekenhuis. Mede door de film die na zijn dood uit zou komen - Rebel Without A Cause, met Dean als stoere rambler - zou het auto-ongeluk voor altijd de hoogste status krijgen. Vandaag zou James Dean 80 jaar geworden zijn, hij bleef steken bij 24.

In de jaren die volgden ontstond zelfs een speciaal genre: car crash songs. Tientallen liedjes werden in de loop der tijd geschreven waarin auto-ongelukken voorkomen. En waarom ook niet? Snelle wagens zijn opwindend en auto’s zijn hét statussymbool waarmee de Amerikaanse mande andere sekse kan imponeren.

Het tafereel is steeds hetzelfde. In bijna alle liedjes hebben de slachtoffers de ellende aan zichzelf te danken: ze rijden veel te hard, de radio hard aan, hebben meer oog voor elkaar dan voor de weg. Met bloeddorstig plezier laten de songschrijvers hun onderwerpen afstevenen op de meest dramatische dood die je kunt voorstellen: sterven op hetzelfde moment met je geliefde. Jong en vol onvervulde beloftes.


1. The Shangri-Las - Leader Of The Pack (1964)
Een klassieker in het girl group genre, maar ook een van de beste crash liedjes ooit. Motorcrash, wel te verstaan, want Leader Of The Pack draait om een meisje dat verliefd wordt op de leider van een motorclub. Het is het ultieme bewijs dat gehoorzaamheid uiteindelijk ook nergens goed voor is. Plot in het kort: vader dwingt zijn dochter haar geliefde te dumpen. Dat doet ze, en als hij met een gebroken hart wegrijdt, trekt hij nog een keer woest zijn voorwiel op, met desastreus gevolg.

2. Bill Hayes - Message From James Dean (1956)
Een klassiek gevalletje lijkenpikkerij, deze rockabilly song uit 1956. Acteur Bill Hayes scoorde een paar kleine hitjes, maar werd daarna vooral bekend als Doug Williams in soap Days Of Our Lives. Koud een jaar na de tragische dood van James Dean kwam hij met deze single. Strikt genomen een waarschuwing tegen hardrijden, maar dat doel schiet hij in volle vaart voorbij. Sterker nog: dit is nou echt een fijn liedje voor in de auto.

3. Ramones - 7-11 (1981)
New York punkers Ramones hadden altijd al een zwak voor fifties en sixties pop (zie hun covers van Do You Wanna Dance en Surfin’ Bird), maar zelden zo overduidelijk als in 7-11, een liedje dat zowel muzikaal als inhoudelijk teruggrijpt op de car crash hits uit de jaren zestig. “Oncoming car went out of control / it crushed my baby and it crushed my soul now all I’ve / Got is sorrow and pain standing out here / In the rain the crash, shattering glass, / The sirens and pain is driving me insade oh-yeah.”

4. Kanye West - Through The Wire (2003)
Twee weken voor rapper/producer Kanye West zijn eerste single Through The Wire opnam, belandde hij in een ernstig auto-ongeluk, dat hem bijna zijn leven en zijn carrière kostte. Toen hij het nummer opnam werden zijn kaken nog bij elkaar gehouden met de draden uit de titel. Het liedje drijft op een sample van Chaka Khan-song Through The Fire.

5. The Normal - Warm Leatherette (1978)
Warm Leatherette was de enige single ooit van Brit Daniel Miller alias The Normal en bovendien de eerste single op zijn eigen Mute label, dat later furore zou maken met o.a. Depeche Mode, Yazoo en Fat Gadget. De kille, industriële track beschrijft de onaangename details van een auto-ongeluk, met een bizarre twist. “A tear of petrol / Is in your eye / The hand brake / Penetrates your thigh / Quick - Let’s make love / Before you die.”

6. Ray Peterson - Tell Laura I Love Her (1960)
Een rasechte tranentrekker, deze song waar in verschillende uitvoeringen zeker zeven miljoen exemplaren van verkocht werden. Een jong koppel wil dolgraag trouwen, maar heeft geen geld voor de bruiloft. Hij - Tommy - besluit mee te doen aan een autorace, gelokt door het prijzengeld van duizend dollar. Vragen om ongelukken natuurlijk. Zijn auto slaat om en vliegt in brand, waarna hij de memorabele laatste woorden laat optekenen: Tell Laura I love her.

7. Meat Loaf - Bat Out Of Hell (1977)
Met een grote glimlach zat Jim Steinman (het brein achter Meat Loaf) te vertellen in Classic Albums, een serie over legendarische albums uit de popgeschiedenis, vorige week te zien op Nederland 3. Er moest en zou een auto-ongeluk in het titelnummer komen. Sterker nog: de grootste en meest spectaculaire car crash ooit in een liedje moest het zijn. Het past bij het album, zo over de top en pompeus. Laat het nu maar, zei iedereen tegen hem. Het liedje duurt al zes minuten. Maar nee, er moest en zou een car crash in komen. Die kwam, met als gevolg een monsterlijk lang epos: 9 minuut 50. Deze anekdote vormt de directe aanleiding voor dit complete project.

8. Jan & Dean - Dead Man’s Curve (1964)
Surfer boys Jan & Dean zijn op de top van hun roem als ze halverwege de jaren zestig Dead Man’s Curve uitbrengen, een song over het gevaarlijkste stuk snelweg van Los Angeles. Hoewel het een top tien hit wordt, lijkt het liedje ook een vloek met zich mee te dragen, want twee jaar later vliegt William ‘Jan’ Berry op een steenworp afstand van de gedoemde plek uit de bocht. Hij overleefde de crash, maar kampte jarenlang met een hersenbeschadiging.

9. J. Frank Wilson & The Cavaliers - Last Kiss (1964)
Last Kiss werd voor het eerst uitgevoerd door Wayne Cochran in 1961 en zal bij mijn generatiegenoten het meest bekend zijn in de uitvoering van Pearl Jam, maar J. Frank Wilson scoorde er in 1964 een grote hit mee. Een jong koppel is op date, met de auto van zijn pa. Ze crashen, zij wordt uit de auto geslingerd en overlijdt, waarop hij vroom prevelt: “She’s gone to heaven so I’ve got to be good, so I get to see her when I leave this world.”

10. The Smiths - There Is A Light That Never Goes Out (1986)
Strikt genomen geen car crash song, want het blijft bij een fantasie, die wel aanhaakt bij de tradities van het genre. Het auto-ongeluk als ultiem romantische dood, veel romantischer dan samen oud worden (eat that White Lies!). “And if a double-decker bus / crashes in to us / to die by your side / is such a heavenly way to die.” Extra sterk liedje door een tweede laag in de coupletten. “I never never want to go home / because I haven’t got one anymore.”

11. Jacques Herb - Manuela (1971)
Samen met Normaal’s Oerend Hard wedijvert smartlappenzanger Jacques Herb om de titel beste crash-song uit de Nederpopgeschiedenis. Manuela, het liedje waar Herb al veertig jaar op teert, en waarvan hij het succes nooit heeft kunnen evenaren. Melodramatischer en theatraler wordt het niet, zelfs niet in dit genre. Ze reden door de nacht, de radio zacht, het leek een eeuwig refrein, tot die fatale bocht en de legendarische woorden: “Wat heb ik door mijn schuld haar aangedaan.”

12. The Cadets - Car Crash (1960)
Car crash doo-wop? Jazeker. The Cadets was een groep uit Los Angeles, die ook optrad onder de naam The Jacks. In 1956 scoorden ze een Amerikaanse hit met het liedje Stranded In The Jungle. Dat dit Car Crash geen hit werd is niet zo verrassend: het mondt namelijk uit in een hysterische paniekaanval.

13. Drive-By Truckers - Days Of Graduation (2001)
Sinister liedje, zo lijkt het lange tijd, dit Days Of Graduation. Hij zit met gespleten schedel achter het stuur, zij levend maar geplet tegen het dashboard. Ze kan niets anders dan gillen, twintig minuten lang, tot de sirenes haar overstemmen. En dan ineens een grap in de slotzinnen. Een knipoog naar een Lynyrd Skynyrd-klassieker over levenslust. “The paramedics could hear ‘Free Bird’ still playing on the stereo / You know it’s a very long song.”

14. The Sugarcubes - Motorcrash (1988)
Een jonge Björk zingt hoe ze vanaf haar fiets ooggetuige is van een motorongeluk op de snelweg, waarbij vader, moeder en kinderen betrokken zijn. Even rekenen doet vermoeden dat we toch echt met een auto te maken moeten hebben. Hoe dan ook, het gaat er bloederig aan toe. Maar in plaats van de familie naar het ziekenhuis te laten vertrekken, neemt ze de moeder mee naar huis, waar ze haar verzorgt met… jazeker… koekjes en melk.

15. Kiss - Detroit Rock City (1976)
Detroit Rock City, de derde single van het klassieke album Destroyer, is een ode aan een Kiss-fan die op weg naar een concert overleed bij een auto-ongeluk. De jongen wordt niet jankerig herdacht: Detroit Rock City is een kick-ass rock song waarin te hard rijden als ultieme uiting van levenslust neergezet wordt. “Hit top speed but I’m still movin’ much too slow / I feel so good, I’m so alive / I hear my song playin’ on the radio.”

16. Ferlin Husky - Drunken Driver (1954)
Zanger Ferlin Husky was een bekende naam onder de cowboys in Amerika, maar aan het begin van deze countrypreek even voor. Hij heeft een snik in zijn stem waar het complete oeuvre can Hazes bij in het niet valt. Wat een tranentrekker, deze clouloze huilscène over een man die dronken achter het stuur kruipt en zo alles weg gooit dat God hem gegeven heeft.

17. Eminem - Stan (2000)
Fans doen rare dingen, zeker als rappers rare dingen rappen. Om in een keer van al het gezeik af te zijn, tovert Eminem de geflipte Stan tevoorschijn, die de rapper brieven schrijft. Met het couplet worden ze gefrustreerder, tot hij met zijn zwangere vriendin in de kofferbak van de brug rijdt. “I hope you know I ripped ALL of your pictures off the wall / I love you Slim, we coulda been together, think about it.”

18. David Bowie - Always Crashing In The Same Car (1977)
Het auto-ongeluk als metafoor voor - de meest waarschijnlijke interpretatie - een cocaïne verslaving, die waren we nog niet eerder tegengekomen. Voor David Bowie was eind jaren zeventig het witte poeder sterker dan zijn wil een verstandig leven te lijden. Hij omschrijft zichzelf als een man die maar rijdt en rijdt op zoek naar de veilige garage, maar steeds weer brokken maakt. Geweldige song, niet in de laatste plaats door die metallic lak drums.

19. Nervous Norvus - Transfusion (1956)
Sommige mensen leren het nooit. De hoofdpersoon in Transfusion ligt net zo vaak in een ziekenhuis met een zak bloed naast zijn bed als anderen met een pint in de kroeg zitten. Zoals anderen in hun stamkroeg het vaste recept bestellen, zo kennen de doktoren zijn bloedgroep. Dit curieuze lied was een grote hit voor ene Jimmy Drake uit Los Angeles, die op dat moment al ruim in de veertig was.

20. Paul Hampton - Two Hour Honeymoon (1960)
De meest dramatisch mogelijke crash? Met je meisje naast je? Nee, met je bruid naast je! Het stel in dit praatzangliedje heeft de rijskorrels nog in het haar, de blikjes nog achter de wagen. De bruidegom wil ongetwijfeld zo snel mogelijk naar het hotel om het meeste van de huwelijksnacht te maken, maar hij is overmoedig. “You said we would be together ‘til the last. I guess you were right, we were driving too fast.” Hij staat gedurende het hele liedje op het punt te overlijden en spreekt haar nog eenmaal toe, waarbij wel opvalt dat hij er stiekem op rekent dat ze de rest van haar leven eenzaam en gebroken aan hem zal blijven denken. Let wel: dit is een onverdunde Burt Bacherach compositie, met zalvende sax!

21. Black Sabbath - Trashed (1983)
Harde gitaren en snelle wagens gaan natuurlijk hand in hand. Zo overleed drummer Razzle van de Finse glampunkband Hanoi Rocks in 1985 toen de dronken zanger van Mötley Crüe de macht over het stuur verloor. Twee jaar eerder reed Black Sabbath zanger Ian Gillan (opvolger van Ozzy en Dio) de auto van een bandgenoot in benevelde toestand in de prak. Het leverde in elk geval een smerige heavy metal song op: Trashed.

22. Robert Mitchum - Ballad Of Thunder Road (1957)
Als de drooglegging ergens goed voor was, dan was het wel voor spannende verhalen. Zo ook Thunder Road, een film over een bootlegger die zelf gebrouwen drank verkoopt in Kentucky en Tennessee en in zijn wagen continu op de vlucht is voor controleurs. Hoofdrolspeler Robert Mitchum zingt zelf de soundtrack, een opgewekte rockabilly tune waarin het tragische lot van de held omschreven wordt. “The law never got him, cause the devil got him first.”

23. Radiohead - Airbag (1997)
Thom Yorke heeft iets tegen auto’s. In een vroege b-side bezong hijals eens zijn angst voor Killer Cars, met UNKLE maakte hij Rabbit In Your Headlights, en dan is er ook nog Airbag, van het monumentale album OK Computer. Hij schijnt in zijn jeugd eens bij een ongeluk betrokken geweest te zijn. Dat we hier met een crash van doen hebben blijkt uit slecht een klein fragment, maar je zou kunnen betogen dat het de kern van de song is: “In a fast German car I’m amazed that I survived / An airbag saved my life.”

24. Serge Gainsbourg - Melody (1971)
De meest elegante car crash ooit komt natuurlijk op naam van de heer Gainsbourg, meesterverleider en halfgod van de Franse popmuziek. De man is in de eerste coupletten van deze zeven minuten durende albumopener volledig in de ban van de zilveren venus op de voorsteven van zijn wagen. De vleugels van zijn Rolls Royce aaien de lantaarnpalen. Hij verliest zich er zo in dat hij zelfs een prachtige vrouw - Melody Nelson - glad over het hoofd ziet. Het popje op de fiets verliest haar evenwicht, zo erg dat haar jurkje opkrult en even haar broekje zichtbaar wordt. Het loopt met een sisser af, en dat is maar goed ook, want ze moet het hele album nog mee.

25. Mark Dinning - Teen Angel (1959)
Ah, een echte topper, dit Teen Angel, gezongen door een man die nooit de baard in de keel kreeg. Veel radiostations weigerden het liedje te draaien omdat het te morbide zou zijn, maar dat weerhield Mark Dinning er niet van de nummer 1 positie in de Billboard lijst te grijpen. Morbide is het liedje trouwens zeker. Een jong stel blijft met de auto steken op een spoorwegovergang. Nobel als hij is, brengt hij haar in veiligheid, maar ze rent terug, en wordt op gruwelijke wijze verminkt door een trein. Waarom, waarom in hemelsnaam ging ze terug? De hulpverleners zien tot hun ontsteltenis het antwoord in haar hand: zijn ring. Schijnt gebaseerd te zijn op een waar gebeurd verhaal.

26. Emmy The Great - Mia (2009)
Folkie singer-songwriter schijnt in Engeland fans te hebben, hier is haar debuutalbum een beetje doodgevallen. Dat geldt letterlijk voor het liefje van de hoofdpersoon in Mia. Met zijn hoofd op het stuur, wel te verstaan. Zoals het een mooi dramatisch car crash verhaal betaamt, heeft de radio het ongeluk wel overleeft. Het speelt een liedje van die ene zangeres die hij zo goed vond. Hoe zat het ook alweer? “It was either Mia, or M.I.A.”

27. Bruce Springsteen & The E-Street Band - Wreck On The Highway (1980)
Ook The Boss heeft een echte tearjerker voor ons in petto. In het slotnummer van zijn beroemde dubbelalbum The River verhaalt hij van een afschuwelijk ongeluk op een verlaten stuk snelweg. Hij waarschuwt zelf de politie en ziet toe hoe het arme slachtoffer afgevoerd wordt met de ambulance. En dan de romantiek. Avond aan avond wordt hij wakker, midden in de nacht, en dan ziet hij de agent aan de deur van de weduwe. Een schrikbeeld, dat enkel verdreven kan worden door de klamme hand af te vegen aan de slapende geliefde naast hem.

28. Swayzak - In The Car Crash (2002)
Zo’n beetje op dezelfde melodie waarop Tiga zingt over Sunglasses At Night, zingt Swayzak over een auto-ongeluk. Hippe retro electro, uit de tijd dat hippe retro electro weer helemaal mocht. Het nummer staat op hun album Dirty Dancing uit 2002. Deze track ademt zeer nadrukkelijk de sfeer van die andere elektronische crash classic: Warm Leatherette van The Normal.

29. The Flaming Lips - Mr. Ambulance Driver (2005)
Films met Owen Wilson, je moet er van houden. Ik heb ooit een collega gehad die zwoer bij Wedding Crashers, een film over twee vrienden die bruiloften aflopen om vrouwen te ontmoeten. Lachen, gieren, etcetera. Lang verhaal kort: op de soundtrack staat een liedje van Flaming Lips over een auto-ongeluk. Het zou laten opnieuw opduiken op het album At War With The Mystics. De dramatische setting is zo langzamerhand bekend: liefje dreigt te overlijden, hij smeekt de ambulancebroeders op te schieten. Want als zij niet overleefd, wat heeft het dan voor zin dat hij ongeschonden uit het wrak gekropen is?

30. Jimmy Cross - I Want My Baby Back (1965)
Heerlijk, een stukje grafschennis zo tegen het einde van de rit. De hoofdpersoon uit deze curiositeit verliest zijn meisje als hij na afloop van een Beatles-concert in aanvaring komt met … jawel… The Leader Of The Pack. “Over there was my baby.. and over there was my baby.. and way over there was my baby.” Vervolgens ontspint zich een bizar hoorspel, dat eindigt met het geluid van een krakend openende kist. “Now I’ve got my baby back.”

31. Oh No ft Aloe Blacc - Second Chance (2006)
Aloe Blacc inderdaad, die man die vorig jaar een bescheiden hitje scoorde met soulliedje I Need A Dollar. De beste man loopt al langer mee en verkeert in Stones Throw kringen. Net als producer Oh No, die in het echte leven Michael Jackson heet en de broer is van pionier Madlib. Net als in I Need A Dollar loopt Aloe met een lege maag rond. Hij heeft de hele week hard gewerkt en stapt om drie uur ‘s nachts met de zwarte vlekken voor zijn ogen in de auto. Natuurlijk valt hij in slaap en ramt hij een andere wagen. Einde verhaal? Of krijgt hij een second chance?

32. Dave Dee, Dozy, Beaky, Mick & Tich - Hold Tight (1966)
Er gaat niemand dood in dit liedje, er komt zelfs geen auto in voor. Toch hoort hij thuis in Perfect Car Crash Songs, en wel omdat het door Quentin Tarantino onder een van de beste crash scènes ooit geplaatst werd, in zijn film Death Proof. Stuntman Mike vs de onschuldige beeldschone meisjes. Tarantino moet geweten hebben dat Dave Dee, zanger van de band, als jongeman de agent was die als eerste ter plaatse was toen de Amerikaanse rock ‘n roll ster Eddie Cochran verongelukte in een klein Engels dorpje. De straat bezaaid met foto’s en gitaren. Dave Dee - hij bevestigde de mythe later in interviews - speelde zelfs nog op Cochran’s gitaar in het politiebureau. Meer over dat verhaal: http://atzedevrieze.blogspot.com/2010/07/hold-tight-british-invasion-zonder.html

Dank voor de tips: @guuzbourg, @sseinen, @betonnie, @keesdekoning, @goedzosendar, @jaccovdl, @leoblokhuis, @petraanne, @luukst, @ericlooge, @dyonschlebos, @aterlaak, @ehpo, @brokenbranches,@richardnl82, @mrjmx, @dogpower, @geertoosterwijk, @4duckie2see, @vuig, @davethijssen, @paulschwarte, @dorpswacht, @martijnvet, @marcoleijtens, @misterjurre, @indebanvan, @race_inc, @sanderbax, @erikglazenburg, @koningdevon, @roelkramer, @robvanvegchel, @ewaldverkerk, @robinwildekamp, @gijsbertkamer, @rickbuur, @schoppenaas, @bobthonissen

maandag, februari 07, 2011

Slash at the Superbowl: solo gitarist zonder band



Daar stond hij dan. Hij rees plotseling op uit een magisch gat in het podium. Slash, de onaantastbare, de man die gitaar speelt zoals sportvissers hun karper tonen, een beetje door de knieën, de vangst naar voren. De man die in zijn hoogtijdagen geen windmachine maar een helikopter had om zijn haar te laten wapperen. Vannacht speelde hij in de rust van de Superbowl, met megasterren Black Eyed Peas. Het was een groot spektakel, met honderden lichtgevende dansers die vooraan bij het podium hun handen omhoog wierpen. Als Daft Punk's Tron meets Top Of The Pops. Slash speelde Sweet Child 'O Mine en Velvet Revolver liedje Slither door elkaar, terwijl Fergie tegen zijn been aan schurkte.

Ik heb ooit oog in oog gestaan met Slash. Heel even maar. Het was het jaar dat zijn band Velvet Revolver op Lowlands speelde. Er lopen natuurlijk voortdurend bekende muzikanten op het backstageterrein, maar toen Slash gesignaleerd werd ontstond een ongekend soort opgewondenheid. Aan de lopende band wilden mensen met hem op de foto, wat ik toch altijd een beetje not done vind backstage. Slash leek dat niet te deren, sterker nog: hij nam rustig de tijd en deed geen enkele moeite om anoniem rond te lopen of haastig zijn kleedkamer op te zoeken.

Een uur later liep ik hem tegen het lijf, de meest iconische gitarist van zijn tijd. Ik ging pissen, hij was net klaar. Ik vond het mooi dat Slash ook gewoon pist als Slash. Iemand zei me laatst dat hij Brainpower tijdens TopNotch Extravaganza in de rij zag voor de wc's (de hokjes, niet de urinoirs), tussen de gewone bezoekers, en dat hij dat als een ultieme vernedering zag. Ik kon me daar wel iets bij voorstellen. Ook helden poepen, maar ze staan er niet voor in de rij. Maar Slash zag eruit als Slash. Ook op het toilet droeg hij zijn hoge hoed met trots en waardigheid. Zijn lange haar bedekte zijn gezicht, zijn ogen afgeschermd door een zonnebril, in zijn mondhoek een slap hangend peukje. Ik geloof dat het niet eens aan was.

Toen, op Lowlands, had hij een band. Tweederangs weliswaar, maar toch. Afgelopen jaar op Pinkpop had hij ook een band. Derderangs. Rustend op het verleden. Zijn verleden. En toen ik Slash vanmorgen bij de Black Eyed Peas zag, moest ik denken aan een bandwedstrijd waarvan ik jury was, een paar weken geleden. De vierde act van de avond was een jongen met een gitaar, die een artiestennaam had waarmee hij zo in Megadeth kon. Singer-songwriter, dacht ik, maar dat was niet zo. Hij was solo-gitarist. Zonder band.

Twee nummers mocht hij spelen. Het eerste was een ode aan een overleden vriendin, een trage solo, bibberend van de emotie. Een bizarre troef om uit te spelen in een bandwedstrijd, maar het was op een vreemde manier ontroerend, niet in de laatste plaats omdat zijn versterker allemaal geluiden maakte die er niet bij hoorden. Daarop volgde een hardrocknummer, met bas en drums uit zijn laptop. Dat klonk zo onwaarschijnlijk nergens naar dat ik bijna niet durfde te kijken. En die jongen speelde, alsof hij Slash was. Slash, die immers ook in zijn eentje stond te soleren voor die kerk in November Rain.

Ik vroeg me af hoe het kon dat deze jongen hier zo stond, als solo-gitarist zonder band. Zou niemand hem verteld hebben dat het geen goed idee was? Hadden zijn bandleden hem op het laatste moment in de steek gelaten en wilde hij zijn fans niet teleurstellen? Wat het verhaal achter deze jongen ook was, dit had geen enkele zin. Het voelde als een 100 meter loper die als enige niet door heeft dat er allang voor een valse start gefloten is. Aan die jongen moest ik denken toen ik Slash vanochtend zag. Hij speelde zijn gouden rifje in het football stadion, het ritje dat nooit zo goed zal klinken zonder Axl, en al zeker niet met Fergie. Hij dobbert al vijftien jaar radeloos rond, op zoek naar iemand die hem een rol kan geven. Maar gisteravond was hij duidelijk de solo-gitarist van de verkeerde band.