In april 1964 stonden The Beatles met maar liefst vijf singles in de top vijf van de Billboard Hot 100. Can’t Buy Me Love, Twist And Shout, She Loves You, I Want To Hold Your Hand en Please Please Me. De British invasion in de Amerikaanse popmuziek was een feit. In hun kielzog kwamen niet alleen The Rolling Stones, The Who en The Kinks, maar ook acts die een stuk meer stof hebben vergaard in de collectieve platenkast. Herman’s Hermits, Chad & Jeremy, The Honeycombs, The Searchers. Ook zonder The Beatles (het waarom is bekend) kun je op Spotify een overvolle British Invasion playlist maken. British Invastion without the Beatles, 33 Britse hits uit de sixties.
Alle verhalen over The Beatles kennen we zo langzamerhand wel. De over die andere kolossen ook, maar over elk van die hitgroepen is natuurlijk iets te vertellen. Neem bijvoorbeeld Dave Dee, Dozy, Beaky, Mick & Tich, een band met een onmogelijke naam uit Salisbury, Wiltshire, onder de rook van Stonehenge. Eigenlijk horen ze niet in een lijst British Invasion, want als enige scoorden ze nooit een hit in Amerika. Wel in Nederland, en vooral in Duitsland, waar Dave Dee, Dozy, Beaky, Mick & Tich op een gegeven moment hoger in de populariteitspolls stonden dan The Beatles. Ook DDDBMT speelde in Hamburg, in de Star Club en de Top Ten Club.
Maar het meest tot de verbeelding sprekende rock ‘n roll verhaal beleeft Dave Dee als 18-jarige politiekadet in Wiltshire, in de nacht van 16 op 17 april 1960. Als een van de eersten meldde hij zich na een alarmmelding over een ongeluk in het plaatsje Chippenham. De straatlantaarns waren al uit, even na twaalven. Hij trof er, zo vertelt de overlevering, een om een lantaarnpaal gevouwen auto, uit de wagen geslingerde mensen en een opengeklapte kofferbak met foto’s en gitaren. Op de foto’s de knappe koppen van Gene Vincent en Eddie Cochran, Amerikaanse rock ‘n roll sterren op strooptocht door het gretige Groot Brittannië. Vijftien weken tourden ze door het land, de laatste show in Bristol. Vincent hield aan de crash alleen een blijvende manke poot over, maar met zijn 21 jaar schaarde Cochran zich onder de vroeg gestorven rockhelden. De mooiste voetnoot van het verhaal, later in interviews nog bevestigd: agent Dave Dee nam de gitaar van Eddie Cochran, een Gretsch 6120, mee naar het bureau, waar hij er in de dagen na het ongeluk op speelde.
Het kan geen toeval zijn dat Dave Dee, Dozy, Beaky, Mick & Tich bijna vijftig jaar later belandden onder een van de meest verrassende car crash scenes uit de Amerikaanse filmhistorie. Dat soort toeval bestaat namelijk niet in de wereld van Quentin Tarantino. Zijn Grindhouse-film Death Proof, over een groep meisjes die in een slechte bar in Texas geconfronteerd wordt met de doorgedraaide Stuntman Mike, begint rustig, met plotloze bargesprekken tussen de veel te knappe en grofgebekte meisjes, die uiteindelijk resulteren in een sleazy lapdance. De eerste helft van de film eindigt nogal abrupt, met een hoofdrol voor Dave Dee en zijn maten.
Jungle Julia, radioster op billboardformaat, vraagt bij haar collega Hold Tight aan, een van de grootste hits van DDDBMT. Haar voet leunt kalm uit het rechter raampje als het nummer begint. Een basloopje, een tamboerijn. Drie zinnen die beginnen met Hold Tight, steeds een toon hoger, uitmondend in een uitbundig 'ai-ai-ai-ai-ai-aaaaai, forget the other guys'. Een popliedje over niks, maar wel een geweldig popliedje, met een Motown-backbeat en een Beach Boys-glimlach. Een minuut later volgt een onprettige ontmoeting met de ‘death proof’ stuntauto van Kurt Russell. Als gezegd: Hold Tight werd nooit een hit in Amerika. Maar dankzij Death Proof sneakt ie toch de British Invasion playlist binnen. Gordel om, gas erop. Och, was Eddie Cochran's auto maar death proof geweest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten