maandag, januari 24, 2011

The Voice Of Holland: "Zijn tattoos maken Ben Saunders authentiek"



Jazeker, ook ik heb vrijdag naar de finale van The Voice Of Holland gekeken. Met een oog weliswaar, maar dat was genoeg om diep in de ziel te kijken van Ben, Kim, Leonie en Pearl, de sterren van morgen. Nee, daar geloof ik niet echt in. Natuurlijk geloof ik daar niet in. The Voice Of Holland en al zijn concurrenten gaan - dat hebben meerdere mensen voor mij inmiddels betoogd - niet om muziek, maar om tv. De winnaars worden niet beoordeeld op hun artistieke kwaliteiten, maar op hun talent als entertainer. Ze hebben een veilig decor om zich heen, een wereld waarin alles klopt. De ideale omstandigheden om te schitteren.

Moeten we daar cynisch over doen? Wat mij betreft niet. De dynamiek en spanning van het programma zijn buitengewoon knap. Vanaf het begin werd de suggestie gewekt dat het nu daadwerkelijk om de zangstem zou gaan, dat het talent gekoesterd en niet afgefakkeld zou worden. De kijker geloofde het. Week in week uit zagen we de dolenthousiaste coaches hun talenten naar de top brengen, hoorden we de zalvende woorden van Wendy van Dijk en Martijn Krabbe. Wil je daarin mee? Wat mij betreft prima.

De lelijke achterkant van het talentencircus
Vorige week stuitte ik tijdens de Eurosonic Noorderslag conferentie in Groningen op de lelijke achterkant van het talentencircus, bij een panel over transparantie in de muziekindustrie. Wie verdient er nog geld, en waaraan dan? Een van de panelleden was Eddy Tjon Fo, manager (en naar ik begrijp ook partner) van Hind, voormalig Idols-ster. Ze deed mee aan de eerste editie, legde het af tegen Jim en Jamai, maar er waren genoeg mensen die daar schande van spraken. Ook Hind, zo leek het, ging een vruchtbare carrière tegemoet. Haar eerste single werd een top tien hit, en ook haar album deed het aardig in de charts.

Maar Hind's tweede album flopte, ze wist zich niet te plaatsen voor de finale van het Eurovisie Songfestival en ze dook vervolgens op bij crowdfunding platform Sellaband, het laatste toevluchtsoord voor artiesten die nergens aan de bak komen. Daar stelde ze zich ten doel 100.000 dollar in te zamelen voor een nieuw album. 100.000 dollar, niet misselijk in een tijd dat steeds minder mensen cd's kopen. Het kostte de nodige moeite, maar uiteindelijk lukte het. En toch mogen we Hind's comeback gerust een flop noemen. Daarover zat Eddy Tjon Fo ongegeneerd te mopperen. Over downloaders die niet betalen voor Hind's muziek, over radio 538 dat haar plaat niet draait, over Buma/Stemra dat niet soepel genoeg meewerkt aan een plan om 5,5 miljoen singles gratis te verspreiden.

Vaag marketingconcept
Tjon Fo vergat een belangrijk onderwerp om over te mopperen: zijn eigen product. Want zonder het marketingbudget laat de muziekliefhebber zich geen afzichtelijk product door de strot duwen, laat staan een vaag marketingconcept als cross-pop. Die klant kan het niets schelen dat een artiest met de producer van Robbie Williams gewerkt heeft, en heeft al helemaal geen boodschap aan die sponsordeal met dat truttige zalfje dat Hind op haar truck heeft staan. Ja maar, we hebben 40.000 van die 100.000 euro gereserveerd voor herpositionering, marketing van het merk Hind, zal Team Hind zeggen. We weten heus wel dat marketing geld kost. Denk je serieus dat je fan daar zelf voor wil betalen?

Een artiest zo in de markt zetten als John de Mol doet met Ben Saunders, kan alleen John de Mol. Hij heeft het geld, maar nog veel belangrijker: hij heeft het format waarin de artiest tot zijn recht komt. Een competitie, een spelshow met lichtgevende galatrappen. Zodra die een volgend talent heeft om zich over te ontfermen, ben je nergens en moet je onnoemelijk hard werken om jezelf opnieuw te profileren. Een artiest die van de lopende band rolt bij The Voice Of Holland heeft nog niets. Ben Saunders scoorde alleen maar hits met covers. Hij heeft nog nul eigen muzikale identiteit.

We hebben zijn familie leren kennen
Al denken sommigen daar anders over, en dat verbaast me nog steeds. Cécile Narinx, hoofdredactrice van Elle, verklaarde vrijdag in De Wereld Draait Door dat Ben Saunders door zijn tatoeages echt een karakter heeft. Ja, ze gebruikte zelfs het toverwoord van de popmuziek: dankzij zijn volgetekende lijf was Ben Saunders authentiek. Was het leven maar zo eenvoudig. 'We hebben zijn familie leren kennen', werd er gezegd, en 'Ben Saunders brengt echt iets nieuws'.

Het blijft opmerkelijk dat een programma als De Wereld Draait Door zich keer op keer laat lenen voor dit soort propaganda-items. Zelfs PvdA Tweede Kamer lid Jetta Kleinsma laat zich verleiden om aan tafel te roepen hoe geweldig spannend het allemaal wel niet is en hoe talentvol al die kandidaten wel niet zijn. Zonder enige vorm van relativering. Hetzelfde Kamerlid liet zich een paar maanden geleden in hetzelfde programma al eens gaan over buitenaards leven. Als het over politiek gaat, worden de duimschroeven onder tafel vandaan gehaald, entertainment moet vooral entertainment blijven.

Ben Saunders is een ouderwets sprookje, een mooi en perfect geregisseerd succesverhaal. Kijk alle vijf de coaches eensgezind op de banken staan. Hier willen we in geloven, natuurlijk willen we hier in geloven. Ik gun Ben Saunders een lange carrière als popster. Ik gun hem nummer 1 hit op nummer 1 hit. Ik gun hem vrouwen, auto's, champagne. En zijn vader en zijn broers ook. Zo niet, dan heeft hij gelukkig een ambacht geleerd.

4 opmerkingen:

Unknown zei

Amen en Retweet!

Martijn zei

€100.000, hoeveel gegarandeerd bangende Bas Bronproducties of spetterende Benjamin Herman afrojazzarrangementen koop je daar wel niet voor?

Jopinie zei

Marco Borsato - en die kan het weten - verwoordde het goed, aangeschoven aan tafel bij de immer scherpe Carlo en Irene, al bedoelde hij het een stuk optimistischer dan het in mijn oren klonk: Ben en Dean, nu moeten jullie aan je identiteit gaan werken. Een mooi streven, dat helaas in deze tijd nooit meer gaat lukken op een moment dat je eenmaal met je grote glimlach in de schijnwerpers staat te turen.
Toch, op de authenticiteit van Marco kun je van alles aanmerken en de Soundmixshow was misschien niet wat nu the Voice is, voor 'zijn publiek' is Borsato uitgegroeid tot echte artiest. Het type artiest dat deze shows hopen op te leveren.

Unknown zei

'Identiteit', 'smoel' en 'eigen mening', daar zijn de makers achter die TV-shows en de A&R-mensen die zich er tegenaan bemoeien dol op! [/cynisme]