Mooiste moment van een beladen voetbalavond deze week: ineens gingen de sprinklers van Nou Camp aan, precies op de helft van het veld waar de spelers van Inter hun overwinning vierden. Gevalletje voetbalhumor? Of iemand die slecht tegen zijn verlies kon? Het raadsel van Barcalona: wie zette de waterkraan open? Was het de terreinknecht? Ging hij door het lint toen hij trainer José Mourinho met één vinger in de lucht een uitzinnige ereronde zag rennen over het heilige veld? Niet het oppermachtige Barcelona, maar Internazionale gaat naar de finale.
Was het misschien Lionel Messi? De man die eigenhandig Arsenal op de knieën kreeg? Het kleine mannetje met de fluwelen traptechniek, die speelt als Jezus. Al van jongs af aan zoemt om zijn hoofd de term 'beste speler'. In 2005, op het WK onder 20, werd hij al uitgeroepen tot genie. Messi benutte twee penalty's in de finale en de voetbalspotters boden tegen elkaar op wie hem het eerst had gezien, in de sloppenwijken van Argentinië. Messi moet woensdag alles wat hij tegen kwam in die spelerstunnel kapot getrapt hebben. Misschien heeft hij daarna de sprinklers in werking gesteld.
Wij Nederlanders houden van Messi, maar eigenlijk houden we van heel Barcelona. De NOS-redactie slaapt massaal onder Barça-dekbedjes, met de handjes er onder. Al tijdens de wedstrijd hing er een grafstemming. Wij Hollanders houden van het technische totaalvoetbal waarmee Barcelona een ronde eerder de Engelsen naar huis speelde. Wij houden van Barcelona om zijn historie, om zijn mooie shirts en om onze Cruijff, wiens hand we tot op de dag van vandaag zien. Barcelona, de club die speelt zoals Ajax dat ook zou willen. Pas als het Nederlands elftal een beetje speelt als Barcelona, geloven wij in de titel. Nee, dan de stijl van die Italianen. Dat vinden wij geen voetbal, dat vinden we anti-voetbal. We noemen en leep en sluw, en dat zijn geen complimenten. Dat Inter een week eerder in Milaan wel sprankelde, doet niet eens ter zake. Wij vertikken het om te geloven dat lelijk voetbal ook mooi kan zijn. Mourinho, die zelfingenomen rat, heeft vanavond het voetbal vermoord.
Het Nederlands elftal wordt bijna altijd uitgeschakeld door ploegen die iets weg hebben van dit Inter, met een trainer die precies weet hoe hij de goddelijke machine moet stoppen. Uitgerekend Guus Hiddink sloopte Oranje op het EK twee jaar geleden door zijn beste spelers precies tussen de Nederlandse linies heen te laat spelen. Na twee fabelachtige wedstrijden tegen Frankrijk en Italië lukte er helemaal niets meer. Nog frustrerender was de partij tegen Portugal twee jaar eerder. Anti-voetbal op zijn best. De Portugezen kwamen binnen een half uur op voorsprong en maakten daarna fatsoenlijk voetbal onmogelijk. Een wedstrijd vol irritaties, met eindeloos tijdrekken, vier rode kaarten en een doorlopend fluitconcert aan het einde.
Maar het allerergst was het EK in eigen land, in 2000. Inderdaad, tegen de Italianen. Die wedstrijd zullen veel mensen voor het eerst de term catenaccio gehoord hebben. Nederland won in de kwartfinale met 6-1 van Joegoslavië, de wedstrijd van de legendarische Bosvelt-shuffle. Het was ons toernooi, wie kon ons stoppen? De Italianen dus, met afbraakvoetbal. Bergkamp en Zenden speelden de Italiaanse backs gek. Oranje had balbezit, kreeg kansen, nota bene twee penalty's. En toch ging het mis. Toen Zambrotta al na 34 minuten zijn tweede gele kaart kreeg, juichte heel Nederland, maar diep van binnen wist iedereen dat de wedstrijd nu nooit meer kon verlopen volgens de wetten van Cruijff. Precies zoals afgelopen woensdag.
Het moet Cruijff zelf geweest zijn, die de sprinklers aanzette. De kersverse erevoorzitter van Barça en de verpersoonlijking van aantrekkelijk, aanvallend voetbal. “Italianen kennen niet van je winnen, maar je ken wel van ze verliezen”, zei Cruijff ooit. Erger dan Duitsers. Wat mooi eigenlijk hoe José Mourinho dat gedweep met Barcelona om zeep hielp met een taaie, spuuglelijke wedstrijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten