Hé, dat zijn Ray en Anita, die zijn tof!

Gisteren heb ik mijn Ray en Anita plakboek teruggevonden. Of plakboek: eigenlijk zijn het een stuk of wat A4'tjes met een hoesje er omheen. Als je de eerste pagina opslaat, lacht je een Hitkrant-kop tegemoet: Hé, dat zijn Ray en Anita, die zijn tof! En zo was het ook. Naast het zelf gemaakte shirt met het 2 Unlimited logo (erop geplakt met een strijkbout), was het plakboek het centrum van mijn fandom. Met veel liefde en Prittstift zitten de foto's vast geplakt, bijna recht. De cover ontwierp ik zelf: het 2 Unlimited logo als een soort Batsign, dat ik in de lucht kon projecteren. Ik geloof niet dat ik ooit serieus gedacht heb dat ze aan mijn raam zouden verschijnen, wel dat het helden waren.

Natuurlijk waren het helden. Hun ontdekking viel samen met mijn prille liefde voor de Top 40, en Ray en Anita waren daar de absolute koningen van. Meer nog waren ze dat in mijn eigen Top 40, die ik elke woensdag op de typemachine maakte. In feite haalde ik elke woensdag een Top 40 blaadje bij platenzaak The Jukebox (een kleine jongen met stekeltjeshaar achter de toonbank), die ik dan thuis in mijn eigen volgorde zette. Rode inkt voor de klapper van de week, Tipp-ex als het fout ging.

Ray en Anita konden rekenen op mijn volledige support. Hun singles kwamen altijd op 1 binnen in de tipparade, om vervolgens een week later iedereen opzij te schuiven in de echte lijst. Het moet bij No Limit geweest zijn dat ik geen genoegen meer nam met het simpelweg kronen tot nummer 1. Vanaf dat moment tikte ik een heel A4 vol met minnetjes, die bij elkaar de titel van de nummer 1 vormden. Een beetje geïnspireerd op de grote massa-bijeenkomsten in het verre Oosten, waar het portret van de Grote Leider afgebeeld werd door duizenden 'enthousiaste vrijwilligers'.

Ray en Anita kwamen ook vaak in Azië. Ze waren er razend populair. Waar niet?! Anita deed in interviews altijd een beetje laatdunkend over Aziaten, alsof het hele rare mensen waren. Hun beeld was waarschijnlijk nogal gekleurd door de vreemde tv-shows waar ze tien minuten van hun single mochten playbacken, om vervolgens schaapachtig te staan luisteren als een presentator leuke grapjes over ze maakte. Je kunt je er iets bij voorstellen, zo'n zaal bulderende Japannertjes. En Ray? Die vond het Chinees eten op de hoek in Amsterdam toch lekkerder.

Dat hij van de rest van de Aziatische geneugten wel pap luste, dat stond er in de Hitkrant niet bij, hoe trots de verslaggever ook pochte dat hij overal bij mocht zijn. Die verhalen kwamen pas veel later. Mij kon het eerlijk gezegd niets schelen. Eigenlijk vond ik Ray noch Anita tof, het ging mij puur om de muziek. Anderen zullen misschien opscheppen dat ze de vroege Wu Tang platen woordelijk mee konden rappen, ik kende de bijdrage van Ray in No Limit uit mijn hoofd. "Hard to the core, I feel the floor. When I'm on stage yo, ya answer more. I'm on the edge, I know the ledge, I work real hard to collect my cash." The hardest working man in show business, onze Ray.

Dat de ballads op de plaat niet veel soeps waren wist is natuurlijk. Maar de hits! Achter elkaar kwamen ze, en ik rende ervoor naar de platenzaak. Ik wilde ook best toegeven dat de derde en vierde single van elk album toch minder waren dan de eerste twee. The Magic Friend, Maximum Overdrive, Let The Beat Control Your Body. Eigenlijk was zelfs Tribal Dance al waardeloos, met die lelijke clip, die eruit zag alsof ie geschoten was onder de tropische waterval van Center Parks.

Toen ik twee jaar later naar 'goede muziek' begon te luisteren heb ik zonder al te veel nadenken twee van de drie 2 Unlimited klassiekers verkocht aan het iets minder slimme nichtje van iemand die ik kende. No Limits en The Real Thing, samen voor 15 gulden, dat leek me een goede deal voor zulke slechte muziek. Get Ready heb ik gehouden, daar zag ik meteen de cultstatus van in. Toen het duo uit elkaar ging kon ik al hartelijk lachen om de OOR-columnist die Ray's haar omschreef als een geopend blikje haricots verts en grappen maakte over zijn ongecontroleerde dansstijl. De wroeging kwam later. Ik heb nooit meer een cd verkocht die om wat voor reden dan ook uit de gratie gevallen was. Eens liefde, altijd liefde.