Museumplein: We hebben niet gewonnen

Museumplein vanmorgen om 9 uur. Het ruikt hier nog steeds naar verlies, maar over een paar uur staat iedereen hier euforisch te doen. Ik kan me er weinig bij voorstellen. De Albert Heyn is dicht, al worden wel de laatste beesies uitgedeeld op de hoek. Het plein is weer schoon, maar van gras is nauwelijks meer sprake nadat 360.000 voeten het vertrapt hebben. Er zitten nog kuilen in waar mensen hun pletterpet neergesmeten hebben. Hier en daar ligt nog zo'n geknakt oranje bloempje dat zondagmiddag uit een helikopter uitgestort werd over de oranje massa.

Er zijn mensen die na het laatste fluitsignaal zondag meteen de televisie uit gezet hebben. Er zullen zelfs mensen zijn die na de goal van Iniesta meteen begonnen met het losknopen van de vlag. Ik heb geduldig alle nabeschouwingen uitgezeten, terwijl om me heen iedereen de slingers aan het opruimen was. Nog een keer die goal, nog een keer Casillas die de cup omhoog tilt. Ik zag Van Gaal, die helder uitlegde waarom Spanje won, maar tegelijk duidelijk de pest in had. Dat vond ik mooi, al was het maar omdat Van Gaal via de voet van Arjen Robben ook een klein beetje zelf de wereldbeker wilde winnen. We zijn allebei slechte verliezers, Louis en ik.

180.000 mensen zullen er vast niet zijn op het Museumplein vanmiddag, maar er zijn kennelijk mensen die het WK willen afsluiten door het nog één keer op een zuipen te zetten. Ze hadden zich er zo op verheugd dat ze het niet los kunnen laten. De woonboten, de oranje zee, Jansma die ter hoogte van het Max Euweplein de plomp in gejonast wordt, de lach van Wesley op het grote scherm, het kanon met gouden confetti. En de beker. Het had 88 in het kwadraat moeten worden, maar dat wordt het natuurlijk niet. Door nog één keer blij te zijn, denken ze zichzelf misschien een beetje voor de gek te kunnen houden. Hard maar waar. Ik had twee flessen champagne in de vriezer gelegd voor de overwinning. Mijn eerste aandrang na het laatste fluitsignaal was om ze toch maar gewoon open te maken. Ik ben blij dat ik het niet gedaan heb.

Ik geloof niet dat ik een trauma ga overhouden aan deze WK-finale, al was ik zondagavond behoorlijk ziek van die goal. Een trauma, daarvoor is het allemaal niet belangrijk genoeg. Wat ik wel geloof, is dat de kater van het verlies altijd groter zal blijven dan de trots dat je het tweede land van de wereld bent. Een finale verliezen is geen huldiging waard. De meeste spelers zullen dat ongetwijfeld beamen, al zullen ze voor de camera vooral praten over trots. Maar het zal voelen als bbq-en in de regen, onder een party-tent. Als stemmen op Pim Fortuyn na de moord. Het gedachtegoed van Bert van Marwijk staat nog fier overeind, zoiets. We hebben niet gewonnen. We hebben verloren.