Het begint met de spreekwoordelijke duim in de dijk, dan de hele hand, dan haar hele lichaam, maar de olie komt in dikke drab door de muur heen. Over haar blonde haar, over alles. Dat claustrofobische beeld is het begin van ODDSAC, de nieuwe film van Animal Collective. Vreemd inderdaad, en het wordt alleen nog maar vreemder. De Amerikaanse band maakte een album met beeld. Een film zonder plot, die niet zonder de muziek te begrijpen is.
ODDSAC is taai stukje Technicolor. Een psychedelische nachtmerrie, een caleidoscopische horrorfilm in slow motion. Het staat compleet haaks op Merriweather Post Pavilion, het succesvolle album dat anderhalf jaar geleden uitkwam. Het was een eigenzinnige maar warme plaat. Hoe anders en lastig te duiden ODDSAC ook is, er is een opvallende overeenkomst met Merriweather: de belangrijke rol voor familie en geborgenheid.
Zo'n beetje de helft van Merriweather Post Pavilion gaat over het familieleven en vriendschap. No More Running is een liedje over onthaasting, in Brother Sport steekt Panda Bear zijn broer een hart onder de riem, Bluish en My Girls zijn odes aan het gezinsleven. Uit het tintelend zoete Bluish: "I'm getting lost in your curls / I'm drawing pictures on your skin / So soft it twirls / I like your looks when you get mean."
Ook in ODDSAC treffen we een gezin - vader, moeder, zoon en dochter - bij een idyllisch familietafereel: marshmallows smelten boven een kampvuur. Het wrede einde wordt al aangekondigd door de onheilspellende muziek. In eerste instantie is het niet eens de vampier die ze aanvalt. Het gezin belandt in een soort Attack Of The Man-Eating Marshmallows, wat grappiger klinkt dan het is. De gloeiend hete suikerdraden vallen de ouders aan, alsof ze door een dodelijke bacterie van binnenuit opgegeten worden. Pas als vader en moeder eruit zien als hondsdolle gekken kan de vampier zijn slag slaan. Precies zo'n sinister spel wordt aan het eind van de film gespeeld met een gezellig vriendinnen-etentje, dat verstoord wordt door een demonische kok. Gordon Ramsay, maar dan nog duivelser, zei iemand op internet al.
Zelfde onderwerp, maar eerst werd het gekoesterd, nu aangevallen. Vreemd? Niet volgens regel 1 uit het horror handboek: verbeeld je grootste angst. In de jaren dertig was men bang voor negers, dus maakte Hollywood White Zombie. Zou nu natuurlijk volstrekt incorrect zijn, maar toen niet. In de jaren vijftig zat Amerika middenin de ruimtewedloop en heerste angst voor een atoomaanval. En dus zag je horrorfilms met aliens die de aarde wilden vernietigen met een nucleaire aanval.
Zombie meester George A. Romero verbeeldde in Night Of The Living Dead (1968) het wegvallen van de vaste waarde 'familie' door een groep mensen op te sluiten in een vervallen huis, belaagd door vleesetende doden. Onder de slachtoffers een broer en zus die net bij het graf van hun vader geweest zijn, en een gezinnetje met kinderen. De moeder van het gezin komt op een gruwelijke manier aan haar einde, als haar zombie dochter haar met een tuinschepje dood steekt.
Animal Collective - of in elk geval regisseur Danny Perez - kent zijn klassiekers. Ze moeten die film gezien hebben. Zeker geïnspireerd zijn ze door horror klassieker The Texas Chainsaw Massacre. Niet alleen qua beeld, maar ook de soundtrack, vertelden ze in een interview. En de sterfscène van de vampier bij de opkomende zon - met flink wat bussen latex en een rookmachine - zou in geen enkele goedkope slasherfilm misstaan. Zo kennen we Animal Collective weer. Wie dacht dat ze het succes vast zouden grijpen en op de ingeslagen weg verder zouden gaan, mist de kern van de band. Benieuwd naar de volgende stap.
ODDSAC wordt 18 en 19 september vertoond op het Incubate Festival in Tilburg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten