Tv Lab: Alles is entertainment

Er zijn mensen die vinden dat de Publieke Omroep geen entertainment uit moet zenden. Quizjes en spelshows, dat moeten ze maar bij de commerciëlen doen, van het belastinggeld moeten we voor de inhoud gaan. Nou, daar denken de Hilversumse programmamakers zelf heel anders over, zo bleek uit een weekje TV Lab. Het zijn vreemde tijden op het Media Park. Maandag beginnen twee nieuwe omroepen, en op korte termijn zou het mes wel eens flink in de omroepen gezet kunnen worden. Dat TV Lab is dus een mooi moment om eens te kijken hoe Hilversum zelf de toekomst voor zich ziet.

Zoals gezegd: vrijwel alles is entertainment tijdens een week testprogramma's. Seks is entertainment, nieuws is entertainment, zelfs politiek is entertainment. We zagen een vermakelijke maar platte Spuiten En Slikken talkshow voor 40 plussers (Ze Is Van Mij, VPRO), een minisoap met jongeren die op hun webcam naar elkaar en naar hete chicks kijken (Oh My God, BNN), een heel programma vol met Man Bijt Hond Babbelbox (Out Of The Blue, AVRO). En we zien entertainmentshows die flirten met verantwoorde onderwerpen. In 10 Ways To Turn You On gaat BNN zogenaamd een wetenschappelijk experiment aan: jongens krijgen een zendertje aan hun piemel, waarna meisjes gaan proberen ze te verleiden. Een professor zegt er vervolgens verstandige dingen over. Paul de Leeuw stort zich op de actualiteit in een programma dat nog stuurlozer en chaotischer is dan zijn laatste programma (Madiwodovrijshow, VARA/BNN)

Echte inhoud scoort kennelijk niet genoeg, het moet verpakt worden in iets geks. Het TROS-programma Open En Bloot bijvoorbeeld snijdt een interessant fenomeen aan: privacy op internet. Kandidaten krijgen een lijstje geheimen van hun tegenstrevers en moeten met internet als startpunt zien te achterhalen welk geheim bij wie hoort. Interessant, maar in de uitvoering weer zo'n truttige spelshow met geile geheimen als 'wie zat een week in de bak' en 'wie heeft seks gehad op Ground Zero?'

Vooruit, tot daar aan toe, dat is gewoon niet mijn smaak. Dan kijk je er niet naar. Maar aan twee programma's heb ik me echt gestoord. Om te beginnen Ja Ik Wil… Rutte. BNN heeft zich de afgelopen jaren vaak gemanifesteerd als de omroep die de kloof tussen politiek en jongeren wilde verkleinen. Normaal gesproken moet je als politicus weten hoeveel werklozen er in Nederland zijn, bij BNN scoor je stemmen als je weet hoeveel een gram coke kost. In TV Lab gooit Sophie Hilbrand alle goede smaak over boord. Het is een clichématige datingshow met zeven vrouwen en een man die graag first lady willen worden. Alles om jongeren meer bij de politiek te betrekken.

Het idee is al schaamteloos, van de uitvoering word je ronduit verdrietig. Om te beginnen het uitgangspunt: een premier moet kennelijk een partner hebben. Waarom? Omdat hij dan 's avonds als hij thuis komt zijn verhaal kwijt kan, luidt het deskundige verhaal. De betutteling. Rutte zelf zit natuurlijk helemaal niet op zo'n plat programma te wachten. De kandidaten moeten laten zien hoe goed ze overhemden kunnen strijken en tafels kunnen dekken, hoe goed ze de roddelpers af kunnen poeieren, en tot slot een dansje doen voor de koninklijke familie. Het is allemaal van zo'n laag niveau, en zo op het beledigende af gebaseerd op archaische man-vrouw stereotiepen, dat je je ogen onmogelijk kunt geloven als de winnares aan het slot omringd wordt door haar dolenthousiaste familie. Wat denken die mensen? Dat hun dochter nu daadwerkelijk met Mark Rutte mag trouwen? Allemaal show, zeg je? Denkt BNN nou echt dat de kijker hier in gelooft? De Grote Donor Show was kunst, dit is wansmaak in de meest zuivere vorm.

Dan Guido Weijers, succesvol cabaretier, tv-personality, iemand die prima gedijt bij SBS6. Waarom wil de KRO hem zo graag hebben? Willen ze een rechts tegenwicht bieden aan overvloed aan linkse terreur van Freek de Jonge? Zou kunnen, lijkt me geen slechte zaak. Maar Guido Weijers vertolkt geen rechtse humor, hij is een eenvoudige moppentapper. Zijn grappen zijn lukraak, er zit geen lijn of visie in. Eigenlijk onderscheidt maar een ding hem van moppenkonijn Ab Normaal: in plaats van over seks, grapt hij over nieuws en politiek. In De Week Van Weijers spreekt hij een half uur de week door. Weijers doet zich maatschappelijk betrokken voor, maar in de eerste aflevering blijkt meteen dat hij er eigenlijk helemaal geen kaas van gegeten heeft.

Eerst moeten we al een spervuur van grappen over de mijnramp in Chili ("als je 'mijn' en 'Chili' googelt krijg je recepten") en de woningnood onder studenten (50 studenten in een kamertje gepropt) doorstaan, en dan waagt Weijers zich aan de formatie. Een paar sneren richting CDA en dan komt hij met deze kort-door-de-bocht stelling: "Na drie weken onderhandelen alsnog de stem van anderhalf miljoen PVV-stemmers uitsluiten is hypocriet en ronduit ondemocratisch".

Het ferme statement kan op een gul applaus rekenen in de studio, maar het slaat natuurlijk nergens op. Hoe bedoel je, ondemocratisch? Is het soms grondwettelijk vastgelegd dat partijen die meer dan 20 zetels hebben moeten regeren? Natuurlijk niet. En van wie is het dan hypocriet? Van het CDA? Dat maakt een afweging voor zijn eigen achterban, niet voor die van Wilders. Het is een vaker gehoorde misvatting. Een gevaarlijke misvatting, omdat het dit soort lege statements zijn die mensen de volgende dag aan elkaar navertellen.

Lekker stout, lekker ordinair, lekker prikkelend, ik ben er een beetje klaar mee. Nee, ik ben niet zuur, ik ben teleurgesteld. Ik had oprecht verwacht, gehoopt, iets moois, iets nieuws, maar vooral iets intelligents te zien. Als ik iets ordinairs wil zien, dan kijk ik wel naar Oh Oh Cherso.