Welkom in de hel: Utrecht vs Celtic

Gouden regel: de wave zet je alleen in na 80 minuten, bij een voorsprong van minimaal twee doelpunten. Het carnavalspubliek dat je aantreft bij kwalificatiewedstrijden van Oranje weet dat niet, maar dat zijn dezelfde mensen die een rondvaart door de grachten willen na een verloren finale. Je moet zuinig zijn op de wave. Het is de ultieme vernedering, dat je je bezig kunt houden met iets nutteloos als dat, terwijl de wedstrijd nog bezig is.

Precies zo moet je zuinig moet zijn op mijn favoriete FC Utrecht lied: Welkom In De Hel. Een lied met in feite maar 1 zin, die hetzelfde is als de titel. En dan natuurlijk een refrein, een eenvoudig maar vinnig tutudutudutudutuduu. Je zet het in op de top van zelfverzekerdheid, als het bij de tegenstander pijn begint doet. Het kan raar lopen in Galgenwaard, ondervond het Schotse Celtic donderdag. En daar had niemand meer op gerekend. Utrecht was niet kansloos tegen Celtic, dacht ik, maar dan was op zijn minst een gelijkspel nodig in Glasgow. Geen 2-0 nederlaag. Maar deze week kon tegen alle verwachtingen toch Welkom In De Hel aangeheven worden. Uit volle borst nog wel.

Als echte Utrechter weet ik dat euforie zinloos is - volgende week kun je immers gewoon weer van Willem II verliezen, of nog erger: van Vitesse. Maar deze weken valt ineens alles op zijn plek. Er gloeit iets in Utrecht. De klungelige spits van vorig jaar, die elke week weer na een uur met het hoofd naar beneden van het veld sjokte, schiet ze ineens uit alle hoeken binnen. De kleine Belg die er zijn handelsmerk van maakt om tussen twee verdedigers door te glippen. De Deense buffelaar op het middenveld, met naast hem een Canadees bijtertje en de Afrikaanse stille kracht van het elftal.

Moment van de wedstrijd en typisch voor het Utrecht van nu: Nana Asare die links op het middenveld zijn man uitspeelt met een wippertje en vervolgens het hele veld over dribbelt, de basis voor de 3-0. Dribbelaars in Galgenwaard, dat hebben we sinds Dirk Kuijt niet meer gezien. Vooruit, Dave van den Bergh misschien, maar nu ineens staat het elftal vol met spelers die niet alleen hun tegenstander durven te passeren, maar het ook kunnen.

Zo vaak werd de afgelopen jaren dat ene lied niet aangeheven. Na de gouden jaren onder Frans Adelaar en Foeke Booy, met drie bekerfinales op rij en - minstens zo belangrijk - vijf keer winst op Ajax, werd het allemaal wat minder. Ik heb steeds zonder twijfel mijn seizoenskaart verlengd, maar als je eerlijk bent was het de laatste jaren soms niet om aan te zien. Grote man Willem van Hanegem bleek een totale mis-match en het eerste jaar van Ton Du Chatinier leek Utrecht de nul houden belangrijker te vinden dan scoren.

Vooruit, Celtic is het Feyenoord van Schotland. Hun tegenstand in Utrecht was schrikbarend. Maar winnen van Celtic, met 4-0 en met zo veel overtuiging, dat is een prestatie om trots op te zijn. Zolang als het duurt, even de citaten uit de Schotse pers. The Scottish Sun: "Ricky van Wolfswinkel's terrifying treble floored Celts on one of their worst-ever Euro horror nights." Nog mooier The Scotsman: "Shell-shocked and embarrassed, Neil Lennon had no choice but to take full responsibility for Celtic's worst result in Europe in five years, an epic collapse to a Utrecht side that hardly had to work all that hard for their goals." Het spookt weer in de Galgenwaard.