Zomergasten met Atze de Vrieze

Ik ja? Zomergast? Nou, je overvalt me een beetje. Ja, ik zie wel vaker mensen waarvan ik denk: nou, zo bekend is die nu ook weer niet toch? En net als iedereen heb ik ook wel eens bedacht wat dan mijn fragmenten zouden zijn. Iets meer rock 'n roll dan Paulien Cornelisse, dat zeker. Nou ja, ik zal er eens over nadenken. Wanneer moet je het weten?

1. Heavy Metal Parking Lot
Een documentaire maken hoeft niet ingewikkeld te zijn. Filmmakers Jeff Krulik and John Heyn bezochten in 1986 een concert van heavy metal leatherguys Judas Priest in Landover, Maryland. Ze kwamen niet verder dan de parkeerplaats en stelden daar aan de fans een eenvoudige vraag: waarom is Judas Priest nou zo goed?



2. Barbarella
Eeuwig zonde dat Jane Fonda tegenwoordig in de hemeltergende anti-rimpel-creme-reclame van L'Oreal zit. Vroeger, vroeger was Jane van buitenaardse schoonheid, wat haar de ideale actrice maakte voor de curieuze sensuele science fiction superhelden film Barbarella. Sommige mensen zeggen zelfs soft-erotisch, en daar is ongetwijfeld deze scène debet aan. Barbarella en The Excessive Machine.



3. That Final Day
De meest ontroerende sportdocumentaire die ik ooit heb gezien werd gemaakt door onze eigen Tom Egbers. That Final Day gaat over twee clubs in de laagste Britse profleague: Swansea City en Exeter City. Een van de twee zal op de laatste speeldag degraderen en door het leven moeten als amateurclub. De documentaire volgt de supporters in de week voorafgaand aan die laatste wedstrijd en stelt ondertussen elk verloren hoekje van de club voor. Met als hoogtepunt Cyril the Swan, mascotte van Swansea City.



4. Rembo & Rembo
Rembo & Rembo maakten al YouTube filmpjes voor YouTube bestond. Jazeker, ze waren hun tijd ver vooruit, want de korte filmpjes zoals die zij maakten krijgen we nu elke week in de mail of over de Twitter, van over de hele wereld. Wat Rembo & Rembo maakten kan iedereen. Voor een scène met een schildpad heb je namelijk niet meer dan een camera, een groene legging en een babybadje nodig. Goud. Hullepie!



5. Modern Times
Ja, natuurlijk dacht ik ook dat Charlie Chaplin net zo stom was als de Dikke en de Dunne. Beetje met ladders rennen en taarten in elkaars gezicht drukken. Maar Chaplin kon veel meer dan dat. Met de jaren werden zijn films steeds langer. Van 8 minuten naar 20, naar 60 en uiteindelijk feature length. Zijn mooiste is wat mij betreft Modern Times uit 1936, waarin het beroemde zwervertje werk zoekt in een fabriek. De industriele revolutie met een bolhoed en een staf. Let wel: in 1936 werden er allang gesproken films gemaakt, maar Chaplin realiseerde zich maar al te goed dat een pratende Tramp kon alleen maar tegenvallen.



6. The Crippled Masters
Vriend Wim Vis gaf me ooit het mooiste verjaardagscadeau dat ik me kon bedenken: een ex rental videoband van The Crippled Masters. Ik heb weinig met kung-fu (altijd hetzelfde), maar deze curiositeit uit 1979 ligt me na aan het hart. Twee vechters die door dezelfde evil master verminkt worden. De een heeft geen benen, de ander geen armen, samen - ik citeer de Vlaamse wansmaakgoeroe Max Rockatansky - vormen zij een onoverwinnelijke vechtmachine.



7. Ichi The Killer
Creatief met de Japanse keuken: regisseur Takashi Miike houdt niet in bij deze bloeddorstige gangsterfilm. Ik kan me geen gewelddadiger martelscene herinneren dan die waarin de genadeloze Kakihara een rivaliserend bendelid aan een stel vleeshaken behandelt als verse tempura. De man blijkt even later onschuldig, waarop Kakihara voor straf een stuk van zijn eigen tong afsnijdt. En dan is die hele Ichi waar de film zijn naam aan te danken heeft nog iets eens genoemd.



8. Foxy Brown
Na vrouwengevangenisfilms is Blaxploitation toch wel mijn favoriete filmgenre. Actrice Pam Grier was de koningin van beide genres. In Coffy (een jaar voor Foxy Brown) heeft ze een afro zo groot dat er een pistool in past. Maar Foxy Brown heeft dan weer een van de coolste openingsscenes ooit. Een James Bond-achtige animatie met geweldige muziek van Willie Hutch.



9. De Grote Gerard Reve Show
Literatuur op zondagochtend? Welnee, gewoon op vrijdagavond, recht tegenover Popstars en Holland's Got Talent. De grote geile Gerard Reve flikte het in 1974 één keer om een avondvullende tv-show te maken rond zijn persoon. Een zeldzaam geestige parodie op tv, met slechte moppen, een showmaster trap, bizarre items en een onschuldig voorleesverhaal voor de kinderen. Hier te zien.



10. Lee Perry at the Black Ark
Over Lee "Scratch" Perry's Black Ark studio op Jamaica worden mythische verhalen verteld. Het was het heilige der heilige van de dub, een spirituele plek waar onwaarschijnlijke muziek uit kwam, totdat Scratch in een vlaag van waanzin de tent in lichterlaaie zette. De beelden zijn nog indrukwekkender dan wat je je er al bij voorstelde. In deze memorabele documentaire legt Lee Perry BBC-goeroe Jools Holland uit hoe de studio werkt, en waarom er een broodrooster op zijn hek gebonden zit.